Mijn zoon zit op het Speciaal Onderwijs. Hij heeft daarvoor een indicatie gekregen, maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Sinds de wet op het Passend Onderwijs is in gegaan, vallen steeds meer zorgleerlingen tussen wal en schip. Maar niemand lijkt er wat aan te willen doen.
Een vriendin van mij vertelde laatst dat haar zus met de handen in het haar zit. De school van haar zoontje moet opeens sluiten. Er is geen geld meer en dus moeten de kinderen binnenkort ergens anders naartoe. Maar het jongetje in kwestie is er niet zomaar eentje. Hij heeft PDD-NOS en ADHD, dus hij komt met een gebruiksaanwijzing. Op zijn oude school kenden ze de handleiding uit hun hoofd en ging het met hem gestaag. Ups en downs, dat wel, maar overwegend goed. Hij zat er op zijn plek. Maar nu wordt die plek onder zijn kleine voeten vandaan getrokken en staat dit speciale jongetje moederziel alleen met zijn rugzak op straat. Opeens wil niemand hem meer hebben. Plotseling is hij vogelvrij.
Pionnetjes in het mijnenveld van het onderwijs
Sinds het Passend Onderwijs is in gegaan, wordt er schaamteloos geschoven met de zorgenkindjes in ons land. Als pionnetjes worden ze in het mijnenveld van het onderwijs geplaatst en iedereen loopt er met een grote boog omheen. Want het ontploffingsgevaar is groot. Scholen hebben zogenaamd een ‘zorgplicht’, maar komen die plicht in veel gevallen niet na. Niet eens omdat ze zich van hun verantwoordelijkheid af willen maken, maar omdat ze niet weten wat ze met die zorgplicht aan moeten. Negen van de tien scholen schrijven de probleemkinderen niet eens in, als ze door hun ouders worden aangemeld. Ze schrikken zo van de duimendikke dossiers die op hun deurmat vallen, dat ze spontaan een aanval van handelingsverlegenheid krijgen. En het kind in kwestie dus snel ergens anders over de drempel duwen.
Ouders moeten op het matje komen, om uit te leggen waarom hun kind meer nodig heeft dan de rest. Om vervolgens nul op het rekest te krijgen en met hun probleemgeval aan de hand een deurtje verder weg worden gebonjourd, waar het hele circus helemaal opnieuw begint. Schoolleidingen zijn zich van geen kwaad bewust en in de veronderstelling dat ze enorm bezig zijn met Passend Onderwijs, terwijl niets minder waar is. Leerlingen mogen helemaal niet geweigerd worden. Ook niet als ze door de gangen stuiteren van de ADHD, scheel zien van de dyslexie, of enorm Rain Man-achtig op het autistisch spectrum zitten. Schrijven ouders hun zorgenkindje ergens in, dan moet de school er mee aan de slag. De poorten sluiten is wettelijk verboden. Ook als daar een vreemde eend in de bijt op staat te kloppen.
In de kinderschoenen
Sander Dekker staat ondertussen achter de ophaalbrug zijn schouders op te halen. Hij hoort de ijle hulpkreten die over de slotgracht zweven gek genoeg niet. Extra geld uittrekken voor de steeds groter wordende problemen vindt hij onzin. Want, zo zegt de staatssecretaris: we moeten gewoon een ‘beetje meer geduld hebben’. Het Passend Onderwijs staat nog maar in de kinderschoenen. En ieder kind heeft tenslotte last van groeipijnen. Dat zouden wij als ouders toch moeten weten? Dat is allemaal leuk en aardig, meneer Dekker, maar als het gaat om kinderen kan het Passend Onderwijs zich geen puberteit veroorloven. Als we nu niet oppassen, beste Sander, dan worden die groeipijnen die onze zorgenkindjes toch inderdaad al hebben, straks nog chronischer dan ze nu al zijn. En daar valt dan echt niet meer overheen te groeien.
Zorgenkindjes in de aanbieding, wie biedt, wie gaat er met de beste deal naar huis? We hebben er genoeg, in alle soorten en in alle maten, dus wees er snel bij, Nederlandse scholen, dan pik je misschien de krenten nog uit de pap. En valt de aankoop toch wat tegen, dan kan er altijd nog geruild worden. Jij de autist eventjes proberen? Dan neem ik die met dyslexie. Ze zijn tenslotte toch al in de uitverkoop, dus als het niet bevalt, is het geen ramp. Je doet ze gewoon van de hand. Als jij die schoen niet helemaal goed past, is er vast wel ergens iemand anders die hem aan kan.
Hoe lang mag adolescentie duren, als de puberperikelen de spuigaten beginnen uit te lopen? De zorgenkindjes gaan van hand tot hand, net zoals grote liefdes onder tienermeisjes. Zeg nou zelf, mijnheer Dekker, u zou toch ook niet staan te te springen als u toe moest kijken hoe uw dochter steeds maar in de armen van de verkeerde valt? Dus waarom is dat met al die zorgleerlingen dan geen probleem? Zo langzamerhand zouden die akelige witte kopjes op de puisten van het Passend Onderwijs weleens uitgeknepen mogen worden, ik denk dat er genoeg gepuberd is. Dat aan ons ouders zo beloofde perzikhuidje dat er onder dat pokdalige gelaat zit, zou ik nu toch weleens willen zien.