Niet goed, geld terug – autistisch adoptiekind retour

Myka Stauffer, een Amerikaanse influencer met een populaire YouTube serie, heeft in een vlog laten weten dat zij en haar man afstand doen van hun geadopteerde zoon Huxley. Het jongetje heeft namelijk autisme, en dat bleek meer werk te zijn dan waar Stauffer zin in had. En blijkbaar was de garantie op het kind nog niet verlopen.

In eerste instantie kon ik dit bericht niet geloven. Dit moest een grap zijn, toch? Of misschien een slimme awareness-actie, net zoals die van Famke Louise die door eerst massale woede over zich af te roepen door bontjassen te kopen, aandacht vroeg voor de gruwelen van de bontindustrie. Maar nee, dit bericht heeft geen dubbele bodem. Het is gewoon zoals het is: ouders retourneren adoptiekind, omdat het niet perfect is. Tenslotte is het lastig influencen als een gemankeerd kind je perfecte plaatje op social media verstoort. Dat plaatje was namelijk zorgvuldig vormgegeven: barmhartige (en tot in de puntjes gestylede) ouders redden zielig jongetje. De ‘adoption journey’ was volledig te volgen op Stauffers kanaal en leverde haar vele volgers op. Nu vertelt zij, in eveneens zorgvuldig gestylede krokodillentranen en met brekende stem, dat Huxley naar een nieuwe ‘forever home’ moet. ‘Forever’ is namelijk een relatief begrip. Ook wel te interpreteren als ‘niet goed, geld terug’. En als je een kind aanschaft, wil je wel waar voor dat geld natuurlijk.

Ondankbare taak

Mijn zoon heeft autisme. Ik weet als geen ander hoe ingewikkeld het kan zijn om daarmee om te gaan. Hoe lastig het is om een kind met speciale behoeften op te voeden en te begeleiden. Ik begrijp ook dat het ouderschap niet is wat je ervan verwachtte met een zorgintensief kind. Dat dat lastig kan zijn om te accepteren en dat je je soms afvraagt waar je aan begonnen bent. Regelmatig is het moeilijk, frustrerend, niet leuk. Een ondankbare taak zelfs, omdat je vaak zo weinig terugkrijgt. Dat zijn geen dingen die we graag toegeven als ouders, maar het zijn normale, menselijke gevoelens. Waar je je niet voor hoeft te schamen. Waar je je wél voor moet schamen is als je je kind wegdoet omdat het niet voldoet aan je verwachtingen. Een kind, of je dat nou zelf krijgt, of op een andere manier in je leven opneemt, is geen gebruiksvoorwerp dat je van de hand doet als je er klaar mee bent, of als het bij nader inzien toch niet bevalt. Ja, een kind met autisme is veel werk. En voor je het zelf hebt meegemaakt kun je je inderdaad niet voorstellen hoe ingewikkeld zorgintensief ouderschap is. Het is zwaar. Vermoeiend. En inderdaad, heel vaak lelijk. Maar je kind zelf, hoe beperkt, gehandicapt of gemankeerd het ook is, is mooi. Omdat het dus jouw kind is.

Iedere dag trots

Ik heb niet gekozen voor het zorgintensief ouderschap. Het is niet wat ik verwachtte van het hebben van een kind en het is niet wat ik wilde voor mezelf. Ik baal er vaak van en daar ben ik eerlijk over. Maar ik baal niet van mijn zoon. Nooit. Als ik de kans zou krijgen om hem in te ruilen voor een ander kind, zou ik dat niet doen. Hoe moeilijk het vaak ook is, ik ben ook dankbaar. Dankbaar dat ik een kind dat, nog meer dan andere kinderen, veiligheid en liefde nodig heeft, dat kan bieden. Ik ben iedere dag weer trots op mijn zoon die zich, ondanks zijn beperkingen en alle tegenslagen die hij te verduren krijgt, dapper staande houdt in een wereld die voor hem heel vaak eng en onbegrijpelijk is. Het ouderschap gaat niet over jouw verwachtingen als ouder, maar over de verwachtingen waarmee je je kind later de wereld in stuurt. Namelijk de verwachting dat de wereld goed is. De verwachting dat je geaccepteerd wordt om wie je bent. Omdat je goed bent zoals je bent. Ook als je imperfect bent. Omdat perfectie niet bestaat.

Picture perfect

Mijn leven was makkelijker geweest als mijn zoon geen autisme had gehad. Mooier waarschijnlijk ook. Althans, op de plaatjes. Picture perfect, inderdaad. Maar de schoonheid van het leven zit juist in de imperfectie ervan en wat dat doet met mensen. Mijn zoon heeft mij een beter mens gemaakt, een sterker mens, een mooier mens. Myka Stauffers beeldschone leven illustreert hoe lelijk het eigenlijk is. Ik hoop voor Huxley dat hij nu inderdaad zijn ‘forever home’ heeft gevonden. Bij ouders die niet naar hem kijken door de lens van een influencer, maar die hem echt zíen.