Vroeger was bevallen een vrouwenzaak. Terwijl mama achter gesloten deuren lag te puffen, deelde papa in de wachtkamer sigaren uit. Gelukkig is de pruimentijd voorbij en steunt de man tegenwoordig zijn vrouw terwijl ze zijn kind baart. Want de vader van tegenwoordig, dat is geen mietje. Toch?
Ik heb het genoegen gehad in het bijzijn van maar liefst twee mannen te mogen bevallen. Niet tegelijk hoor (om de eventuele polyamoureuze insinuaties gelijk maar de kop in te drukken), maar aangezien niet al mijn kinderen dezelfde vader hebben, zijn er dus meerdere manspersonen geweest die mij in barensnood hebben gezien. Hoewel mijn ex-man beduidend minder enthousiast was over de ervaring (terwijl ik kermend in bed lag hing hij kotsend van pure ellende over de wasbak) dan Mario (maar, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hem slechts vijf uur van brekende vliezen, weeënstormen en vermoeiende drukpuntmassages ten deel zijn gevallen en mijn ex-man in totaal maar liefst 75 uur), zijn de vaders van mijn kinderen het wel hartgrondig met elkaar eens over één ding: you suck it up and deal with it. Je hebt ‘t er tenslotte zelf in gestopt, dus moet je ook niet piepen als het eruit moet. Gillende vrouw en uitscheurend vlees ten spijt.
Daarnaast vonden ze het, ondanks alle bloed, poep en vruchtwater, een dankbare ervaring om hun eigen kind ter wereld te zien komen. En, belangrijker misschien nog wel, om bij hun vrouw te zijn op het moment dat die hen heel hard nodig had. Want hoewel ze aan mijn pijn niks konden doen, had ik niet geweten hoe ik zonder hun aanwezigheid en steun die kinderen eruit had moeten werken. Daarnaast is het iets onvergetelijks om samen de geboorte van je kind mee te maken. Hoe clichématig en zoetsappig het ook klinkt: het brengt je dichter bij elkaar. Zoiets groots en heftigs samen doormaken, dat smeedt een band voor het leven. En dan is er natuurlijk ook nog zoiets als de plicht (want dat is het, wat mij betreft) die je hebt als man om betrokken te zijn. Want dat kind, daar heb je als het goed is samen voor gekozen. En je vrouw moet al voor het vuile werk opdraaien, dus het minste wat je dan kunt doen is ernaast staan en haar hand vasthouden. Wat mij betreft zou dat niet eens punt van discussie mogen zijn. Maar daar zijn sommige mannen het blijkbaar niet mee eens.
Wel eerder had ik verhalen gehoord van mannen die bedankten voor de bevalling. Die weigerden bij de geboorte van hun kind te zijn, omdat ze dat ‘gewoon echt niet hoefden te zien’. Ik dacht eigenlijk altijd dat dat spookverhalen waren, urban legends, die bij wijze van entertainment verteld werden op feesten en partijen. Want dat soort horken van mannen, die leken mij anno 2017 toch niet meer te bestaan. Totdat ik er één in hoogsteigen persoon bleek te kennen. Onlangs ontving ik namelijk een appje van een kennis van mij, dat haar dochtertje geboren was. Daarna vertelde ze dat haar man niet bij de bevalling was geweest, omdat hij ‘daarvoor gekozen had’. En toen ik dat las, lag mijn kaak echt op mijn enkels. Want hállo, we leven toch niet meer in de jaren ‘50? Welke zichzelf respecterende vent gaat nou op de gang zitten wachten terwijl zijn vrouw binnen ligt te lijden? Want ja, we weten allemaal dat een man z’n lusten moeilijk weet te beteugelen, maar dan dient ‘ie daarna de lasten ook gewoon te dragen. Een man in de slaapkamer, is een man in de verloskamer. Een échte man tenminste wel.
Maar nee, deze papa hoefde het echt allemaal niet te zien, hoor. Bah zeg, stel je voor. Nee, hij kwam weleens een kijkje nemen als iedereen weer schoon gepoetst en dicht genaaid (en zuster, doet u maar een extra hechtinkje voor papa’s plezier) was. Dat was wat hem betreft echt vroeg genoeg. Wat dus betekende dat mijn kennis helemaal in haar uppie hun kind had moeten baren, met slechts een wildvreemde verpleegster aan haar zijde. Wat mij betreft iets wat alleen nog geoorloofd is als je man in het leger zit en ten tijde van bevalling onverhoopt is uitgezonden naar conflictgebied, in een poging wereldvrede te bewerkstelligen. Een ander valide excuus is er namelijk gewoon niet. Want wat ben je voor enorme lul de behanger zonder kloten als je ‘ervoor kiest’ om je arme barende vrouw aan haar lot over te laten? Het enige moment waarop je iets te kiezen had, was het moment dat je ervoor koos je kwakje zonder rubber in die vrouw te lozen. Daarna is het namelijk wel over met die keuzevrijheid. Dus de man die geen zin heeft om aan te zien te zien hoe zijn beminde liefdesgrotje opgerekt wordt tot formaatje windtunnel, kan ‘m eigenlijk gewoon maar beter in z’n broek houden.
Dat er heden ten dage nog mannen zijn die zich op zo’n manier aan hun verantwoordelijkheid onttrekken vind ik stuitend. Ik denk dat ik mijn kerels aan hun haren tussen mijn benen had gesleurd in het geval dat ze geweigerd hadden me bij te staan tijdens mijn bevallingen. En na het baren direct de echtscheidingspapieren aangevraagd had trouwens, want met zulke halfbakken slappelingen zou ik echt geen kinderen willen opvoeden. Tenslotte, als papa al z’n snor drukt voor de navelstreng goed en wel is doorgeknipt, hoe moet dat dan wel niet gaan als de baby eenmaal begint met het spugen en het spuitluieren? Dat zullen dan vast en zeker ook wel vrouwenklusjes zijn. Dus terwijl hij op de bank zit met een biertje, kan moeder de vrouw dan met de stolsels in d’r kraamverbandje de baby gaan verschonen. Want papa’s job, die was negen maanden geleden tenslotte wel al done. En poeh, die vijf hele minuten, dat was natuurlijk wel hard werken.
Ik hoop, bid, smeek dat mijn kennis een op zichzelf staand geval is. Dat hij een soort laatste afgezant is van de Neanderthaler en dat hij, sinds het wereldkundig maken van dit voorval, zelfs door zijn conservatiefste biervriendjes in de kroeg is geëxcommuniceerd. En zo niet, als er nog steeds mannen zijn die van mening zijn dat ze om zich heen kunnen spuiten zonder dat dat consequenties heeft, dan denk ik dat er op z’n minst Kamervragen gesteld moeten worden over de vraag of dergelijke bevallingsverwaarlozing niet gewoon strafbaar gesteld moet worden. Ik weet namelijk wel wat het vonnis voor dit soort mannen zouden moeten luiden: 200 uur taakstraf in het ziekenhuis. Op de verlosafdeling.
Lees ook: Bevallen in Amerika, hoe is dat?