Natuurlijk weet je dat je lijf verandert nadat je een kind hebt gekregen. Maar hóe groot die impact kan zijn, wordt regelmatig vergeten. Veel vrouwen zijn onzeker over hun lichaam na de bevalling en hebben bovendien fysieke klachten. En daar zou weleens meer aandacht aan besteed mogen worden.
Een bevalling is een enorme tour de force voor een vrouwenlijf. En hoewel het moederschap voor de meeste vrouwen absoluut het mooiste is wat ze is overkomen, worden ze van wat het met hun lichaam gedaan heeft vaak heel wat minder gelukkig. Negen maanden lang groeit er een compleet mens in je en dat gaat niet zonder slag of stoot. Ga maar na: je hartslagvolume en nierfunctie stijgen aanzienlijk, je krijgt ongeveer 40 procent extra vloeistof in je lichaam, je huid wordt op verschillende plekken enorm opgerekt, je darmen worden belast, de baby drukt tegen je maag en dat is alleen nog maar tijdens de zwangerschap. Dan hebben we het dus nog niet eens gehad over de bevalling, waarbij er een baby van meestal ruim drie kilo door je bekkenbodem geperst moet worden en de meeste vrouwen daardoor toch op z’n minst wel een paar hechtingen oplopen. Ja, het is een bijzondere ervaring, ja, het doel heiligt de middelen en ja, het is het absoluut meer dan waard. Maar daarna moet je wel weer naar jezelf kijken in de spiegel. En daar wordt menig vrouw niet meer zo blij van.
Lees ook: “Ik heb goede genen, maar het gaat niet vanzelf.”
Ik niet in ieder geval en een heleboel van mijn moeder-vriendinnen ook niet. Als ik geconfronteerd word met mijn naakte spiegelbeeld kan ik daar best weleens verdrietig van worden. Na drie kinderen zijn mijn buik en borsten slap geworden. Mijn heupen zijn een stuk breder dan ze waren en down under voelt het ook niet meer zoals het deed voor er drie minimensen uit gekomen waren. En dan valt het bij mij nog mee, want er zijn ook genoeg vrouwen die aan hun bevallingen structurele klachten overhouden, zoals bekkenpijn, urineverlies, hele slappe huid die niet meer recht trekt en borsten die toch wel heel erg richting het zuiden zijn gezakt. Toch wordt daar weinig over gepraat. Sterker nog: we worden dood gegooid met berichten over vrouwen die na hun bevallingen zonder problemen terugveren en zich net zo voelen als voor ze kinderen kregen. En daarnaast: klagen of verdrietig zijn over je postnatale lijf is eigenlijk een beetje not done. Je moet er wat voor over hebben tenslotte. En als je niet tevreden bent, dan ga je toch gewoon even sporten? Maar zo makkelijk is het dus helaas echt niet.
Want hoewel je de cosmetische littekens van een zwangerschap en bevalling vaak nog wel deels (maar toch ook zelden helemaal) kunt wegpoetsen, de medische gevolgen zijn vaak heel wat hardnekkiger te bestrijden. Of vrouwen weten niet eens dat ze te bestrijden vallen. Waardoor menig moeder rond blijft lopen met een gebroken lijf waar ze dagelijks last van heeft, in de veronderstelling dat dat er nou eenmaal bij hoort en ze daar dus maar in moet berusten. Terwijl er aan een heleboel lichamelijke klachten best wel wat gedaan kan worden. Maar dat kan alleen als we open en eerlijk zijn over wat het baren van een kind eigenlijk met je doet.
Daarnaast: is het niet gewoon een utopie om te denken dat vrouwen na een bevalling weer helemaal hetzelfde worden? En wordt het niet eens tijd om die mythe te ontkrachten? Dat zou misschien namelijk weleens heel wat kunnen betekenen voor al die onzekere vrouwen die het gevoel hebben dat ze de enige zijn die na hun bevallingen niet meer helemaal in vorm zijn gekomen. Zich stiekem schamen voor hun moederlijf en zich daarom op verschillende fronten niet meer zichzelf voelen en kunnen zijn. Want als je keer op keer maar leest en hoort en ziet dat celebrity A en fitgirl B drie weken na hun bevalling alweer een wasbordje van staal hadden, terwijl bij jou de losse lappen vel er negen maanden na je bevalling nog steeds bij hangen en de urine langs je benen loopt iedere keer als je moet niezen, dan voel je je wel een beetje lullig. En ga je je dus maar verbergen. Of sporten en diëten als bezetene, om er maar weer bij te kunnen lopen alsof er nooit iets is gebeurd. Maar weet je, er is dus heel erg véél gebeurd. Je hebt namelijk een kínd gekregen. Zullen we daar gewoon eens even niet zo makkelijk over doen?
Meerdere moeders die ik ken hebben mij fluisterend toevertrouwd dat ze overwegen iets aan zichzelf te laten doen. Omdat ze gewoon maar niet kunnen wennen aan hun nieuwe lijf. En toegegeven, het schiet ook weleens door míjn hoofd. Dat ik misschien wel een borstvergroting zou willen als ik ’s ochtends mijn sneue slappe tietjes in mijn push-up beha stop. Ik ken vrouwen die de boel hebben laten liften, die zich drie keer in de week helemaal suf bootcampen terwijl ze dat helemaal niet leuk vinden, of zich door de plastisch chirurg hebben laten ontdoen van overtollig, uitgerekt buikvel, allemaal omdat ze van mening zijn dat dat zo niet hoort. Maar misschien hebben we er meer aan als we met zijn allen gewoon gaan accepteren dat dat dus gewoon wél de realiteit is. De realiteit van de lichamelijke oorlog die het produceren en baren van een kind simpelweg is. En onszelf gaan zien als trotse veteranen. Die nou eenmaal littekens hebben, maar deze dragen met niks anders dan trots.
Gelukkig is er langzamerhand wel een kentering gaande. Gooien langzaam steeds meer moeders hun spreekwoordelijke sluiers af en hun eerlijke, flubberige, postnatale lijven de social media op. Normaliter ben ik niet zo van het flashen, maar in dit geval juich ik het toch wel toe. Want het is ruim tijd voor een beetje échte mombods. Het moederlijf is namelijk een sterk lijf en een mooi lijf. Een lijf dat je moet koesteren. Niet door er met allerlei kunst en vliegwerk een killer body te maken, maar door er onvoorwaardelijk van te houden. Want die killer body, die hébben alle moeders namelijk al.
Lees ook: Hoe Vala vier maanden na haar bevalling bijna kaal werd.