Opvoeden is een heel persoonlijke zaak. Iedere ouder doet het weer anders. Want ieder kind is anders. Vala is daarom van mening dat je je maar beter niet met andermans opvoeding kunt bemoeien. Maar, wat als je last hebt van iemands kind? Moet je dan toch niet ingrijpen? Vala weet het niet.
Onlangs waren wij op een zondagmiddag op de geitenboerderij. De nazomerzon scheen, Mario en ik zaten met een kopje koffie op een bankje en de Terroristen leefden zich samen met een stel andere kinderen uit op de speeltoestellen in de hooischuur. Het was een vreedzaam tafereel. Totdat er een nieuw jongetje ten tonele verscheen, die de zondagse harmonie resoluut om zeep hielp. Grijnzend begon hij namelijk armen vol hooi op de glijbaan te gooien, waardoor er weinig meer te glijen viel. Toen het rijtje kinderen bovenaan de glijbaan verontwaardigd begon te roepen dat ‘ie op moest houden, stapte het jongetje zonder scrupules zelf de glijbaan op en blokkeerde de hele boel nog verder. Gewoon, omdat het kon. En uit was het met de pret.
Lees ook: 10 Momenten waarop je je afvraagt of je kind wel van jou is.
Ik zat erbij, keek ernaar en was ernstig in dubio. Want, wat doe je op zo’n moment? Was het mijn zoon geweest, die daar de boel stond te verstieren, dan had ik geen moment geaarzeld: bij dergelijk gedrag grijp ik mijn kroost in de spreekwoordelijke kladden en kunnen ze ergens in een hoekje hun zonden gaan zitten overdenken. Want spelen doen we leuk en met z’n allen en als ze daar niet toe in staat zijn, dan ben ik sneller dan het licht om in te grijpen. Maar dat is mijn manier en niet noodzakelijkerwijs die van een ander. En duidelijk niet die van de ouders van dat jongetje op die bewuste zondagmiddag. Het kind werd namelijk niet gecorrigeerd en dus droop de kluwen huilende kleuters al snel af en had de oproerkraaier de hooischuur en de glijbaan voor zichzelf alleen. En vroeg ik mij af: had ik dat joch niet bij zijn lurven moeten grijpen?
Wat doe je, als het kind van een ander zich misdraagt? Grijp je in, of laat je het maar gaan? Ik vind het ingewikkelde materie. In principe wil ik me zo weinig mogelijk bemoeien met de ouderschapsstrategie van een ander, simpelweg omdat de wegen van elk gezin voor buitenstaanders ondoorgrondelijk zijn. Je weet namelijk het hoe en waarom van bepaalde keuzes niet en wie weet zit daar een goede reden achter. Wat dat betreft spreek ik uit ervaring, want ik heb ook een zoon die zich soms moeilijk, anders, of gewoon irritant, gedraagt. Dat komt door zijn autisme en dat vereist soms een wat andere aanpak dan bij een ‘normaal’ kind. Misschien kijken andere ouders daarom soms ook wel raar naar ons, of begrijpen ze bepaalde dingen niet. En ik weet hoe naar en ongemakkelijk dat voelt. Daarom wil ik gewoon niet te snel oordelen, want wie weet wat er speelt achter deuren die voor mij gesloten blijven? Dus wie ben ik dan om andermans kind van pedagogisch repliek te dienen?
Maar wat leer je je eigen kinderen, als je iemand weg laat komen met gedrag dat eigenlijk ongeoorloofd is? Als je hen daar wel voor zou straffen, maar het toestaat dat zij er zelf het slachtoffer van worden? Mijn zoon weet heel erg goed dat hij in de speeltuin niet mag klieren. Dat hij niet op glijbanen mag klimmen, of er rotzooi op mag gooien. Hij weet dat ik dan boos word. Maar hoe oneerlijk moet het voor hem voelen als hij dan vervolgens ziet dat een ander daar blijkbaar wel gewoon mee weg komt? Dat zijn moeder het ziet gebeuren, maar slechts werkeloos haar schouders ophaalt? Want, om maar in kindertermen te spreken, dat is toch gewoon niet eerlijk? Nee, dat is het zeker niet. Maar ik voel me toch bezwaard om de scepter te zwaaien over een kind dat niet van mij is. En dus worden mijn kinderen vaak gedwongen te capituleren in de Slag om de Glijbaan, of welke andere kinderoorlog er ook maar woedt. Want thuis wil ik best de generaal uithangen, maar in speeltuinen of op kinderboerderijen blijf ik toch liever gewoon binnen de gelederen.
Toch hoop ik dat andere ouders mijn kinderen erop aanspreken, als ze zich zo gedragen als de glijbaan-saboteur van die bewuste zondag. Want iedere ouder mist weleens iets en ik zou niet willen dat mijn kroost te boek komt te staan als de horror van de speeltuin. Dat is voor de andere kinderen niet leuk, maar voor henzelf tenslotte ook niet. Dus uiteindelijk is iedereen dan gebaat bij een beetje ouderlijke interventie. Ook als die komt van een paar vreemde ogen. Want die dwingen tenslotte altijd wel behoorlijk. De volgende keer dat er weer gevochten wordt tussen de geitjes grijp ik dus misschien toch maar in. Want ik heb liever dat niet mijn kinderen, maar ik zélf de schrik van de speeltuin ben.
Lees ook: Waarom je je geen zorgen hoeft te maken over je temperamentvolle kind.