Vala neemt haar kinderen liever niet mee naar feesten en partijen. Niet omdat ze zulke vervelende kinderen heeft, maar gewoon, omdat niemand daar vrolijk van wordt. Waarom sommige moeders zo ontzettend vergroeid zijn met hun kroost, kan ze niet zo goed begrijpen.
Lees ook: 21 Voordelen van als je kind wat ouder wordt
Onlangs las ik een discussie op een forum van een moeder die kwaad was op haar broer. Die broer ging namelijk binnenkort trouwen en op de uitnodiging stond dat er op de bruiloft geen kleine kinderen gewenst waren. De moeder die het topic gestart was, was furieus. Want hoezo mochten haar hartelapjes niet mee naar de mooiste dag van haar broers leven? Ze hoorden er toch zeker bij? Ze waren toch familie? Als haar kinderen niet mochten komen, dan bedankte zij ook mooi voor die bruiloft. Voor de bruiloft van haar eigen broer. Omdat die er niet zoveel zin in had dat de kroost van zijn zuster het op een krijsen zou zetten tijdens het ja-woord. Of zou gaan zeuren als de foie gras op tafel kwam. Omdat ze liever kip, patat en appelmoes hadden. Een ware familievete had de bruidegom ontketent, met het uitsluiten van de onder 12 categorie op de gastenlijst. Tja. Wat moet je ervan zeggen? Ik geef de beste vent eerlijk gezegd geen ongelijk.
Waarschijnlijk krijg ik de hele moeder-maffia weer over me heen, maar ik kom er toch maar rond voor uit: wat mij betreft hoeven kinderen dus echt niet overal mee naartoe. Ik begrijp die neiging van sommige moeders eerlijk gezegd ook niet zo goed. Als ik een feestje heb, een bruiloft, of zelfs maar een verjaardag, dan neem ik de Terroristen, als het even kan, dus echt niet mee. Ik moet er namelijk niet aan denken. Want: hoezo is het leuk om een stel kleine kinderen mee te slepen naar een gelegenheid die soms zelfs voor volwassenen al best wel een verzoeking is? Voor wie is dat dan leuk? Voor die kinderen niet, durf ik met enige zekerheid te zeggen. Want die moeten daar maar op een stoel zitten. Stil zijn. En dingen eten die ze helemaal niet lekker vinden. Voor de ouders ook niet. Want, lets face it: heb je je kinderen bij je, dan valt er geen normaal gesprek met een andere volwassene voeren. Niemand vindt het namelijk gezellig (of fatsoenlijk, om maar eens een dwarsstraat te noemen), om te converseren met een bezwete moeder met stressvlekken in haar nek, die om de andere zin leuzen scandeert als: “Nee! Niet aankomen!”, “Leg die chips terug in dat bakje!” en “Niet je handen afvegen aan de bruidsjurk!”. Gezellig is namelijk anders.
Wat is dat toch met sommige moeders, dat ze zich niet los kunnen weken van hun kroost? Of ben ik gewoon zo ontaard, dat ik het liever zonder, dan met mijn Terroristen, op een feesten zet? Maar, er bestaat toch nog meer, naast het moederschap? Die navelstreng wordt toch zeker niet voor niets vlak na de geboorte doorgeknipt? Kijk, dat je je baby nou niet direct bij de oppas laat, als er een week na de bevalling zo nodig iemand moet gaan trouwen, daar kan ik nog wel inkomen. Ik wilde mijn Terroristen eigenlijk niet eens door hun eigen vader laten vasthouden toen ik ze net gebaard had, dus echt niet dat ik in die eerste maanden zonder hen de vogeltjesdans was gaan doen, ergens in een partytent. Maar na een tijdje trekt die hormonale mist meestal toch wel op en vind je ook wel weer eens gezellig om naar een feestje te gaan waar geen broodjes knakworst en pakjes Wicki op de menukaart staan. En waar er niet de hele tijd grijpgrage, plakkerige handjes door de bakjes met olijven gaan. Althans, ik in ieder geval wel.
Eerlijk gezegd word ik altijd een klein beetje moe van die moeders die blijkbaar niet meer lijken te bestaan als ze hun kroost niet aan hun rokken hebben hangen. Die het ‘mama-zijn’ tot een soort kunst verheven hebben. En helemaal als ze dat dan een ander ook nog eens opdringen. Want hoezo ga je niet naar de bruiloft van je eigen broer, omdat hij het niet zo tof vindt als jouw baby zijn luier luid knetterend volschijt op het moment dat hij heel romantisch die ring aan de vinger van zijn verse eega wil schuiven? Het is toch zeker zijn bruiloft? Het gaat toch eigenlijk helemaal niet om wat jij wilt? Is het soms de mooiste dag van jouw leven? Volgens mij niet. Zitten jouw kinderloze vrienden erop te wachten dat je je rellende peuter meeneemt als je met ze hebt afgesproken in een restaurant? Ik heb zelf kinderen, maar ook ik heb tijdens een etentje met vriendinnen liever geen Toet Toet auto’s tussen de tapas staan. Mijn Terroristen zijn me alles waard, maar ook al zijn ze uit mijn eigen lijf ontsproten, ik ben toch echt niet met ze vergroeid. Ja, ik ben een mama. Maar daarnaast ben ik ook gewoon nog Vala.
Natuurlijk, ik heb voor mijn kinderen gekozen. Maar dat wil niet zeggen dat ik dan ook niet meer zonder ze kan bestaan. Of, en eigenlijk vooral, dat de wereld mijn kinderen maar leuk moet vinden. Want de meeste mensen zitten waarschijnlijk helemaal niet te wachten op mijn Terroristen. En zeker niet als ze net 10.000 euro aan een manshoge bruidstaart hebben uitgegeven en die liever niet in stukken op de net in de was gezette dansvloer willen zien belanden. Dat is hun goed recht en ik ben daar geenszins beledigd over. Ik regel wel een oppas. Dus ik zeg: mama zijn, maar af en toe ook gewoon lekker even niet. Want, eerlijk is eerlijk: een avondje dansen in een jurkje zonder knakworstvlekken, dat is pas echt een feestje.
Lees ook: Wat je niet hoeft te pikken van de kraamvisite