Op dag twee van het nieuwe schooljaar kon ik met mijn zoon naar de corona-unit. Hij was namelijk verkouden, dus was er paniek. Ik voorzie een lange winter. Want moeten we nu echt voor iedere snotneus naar de teststraat?
Mijn zoon is chronisch verkouden. De eerste groene pegel hangt medio augustus aan zijn neus en pas ergens tegen de meivakantie is hij af en toe een week een snotvrij. Ieder jaar krijgt hij een paar keer bronchitis en zit hij naar adem happend bij de huisarts. Vervelend, vrij ranzig en bovendien duur aangezien de helft van ons salaris op gaat aan neusspray en antihistamine tabletjes, maar normaal. Voor hem. En hoewel dus irritant voor hem, verder geen probleem. Althans, dat was het nooit. Maar toen kwam Corona. Waar Nederlandse kinderen tot voor kort gerust tien flinke verkoudheden per jaar mochten krijgen (dat is namelijk normaal, vertelde een kinderarts mij eens), gaan nu de alarmbellen af als een kind een keer te hard z’n neus ophaalt. Verkouden kinderen mogen niet naar school. Orders van Mark en Hugo. Naar de teststraat ermee en pas weer naar buiten als ze corona-negatief zijn gebleken. Ik ga me dus maar laten omscholen tot leerkracht, want dat is tenslotte toch wat ik de komende maanden voornamelijk zal doen: mijn kind thuis onderwijzen omdat hij op school niet welkom is.
Helft van het jaar thuis
Ik vraag mij heel erg af hoe we het dit schooljaar gaan doen. Alle ouders weten dat jonge kinderen aan de lopende band verkouden zijn. Zodra ze na de vakantie één voet over de drempel van school of kinderdagverblijf hebben gezet lopen die neusjes vol en rochelen en niezen ze zich door de dagen. Als we ze iedere keer thuis moeten houden en moeten laten testen als ze verkouden zijn, missen ze de helft van het schooljaar. Hetzelfde geldt voor de leerkrachten, die veel van die virusjes ook oppikken, dus de optelsom is snel gemaakt: ruim voor de kerst zijn de klassen leeg, want er zijn geen juffen en meesters meer om les te geven en geen kinderen meer om te onderwijzen. Iedereen zit dan namelijk thuis te snotteren, of staat bij de teststraat in rij. Ik vrees dus dat we ook dit jaar onze kelderende resultaten op de internationale PISA-lijst niet omhoog zullen halen.
Te weinig onderlegd de wereld in
Uiteraard begrijp ik het belang van testen, maar ook naar school gaan is van groot belang. Onze kinderen hebben al een heel raar schooljaar achter de rug en al dat thuiszitten en het gebrek aan structuur en sociale contacten doet weinig goed voor hun ontwikkeling. Er zijn al onderzoeken die spreken van een generatie van kinderen die straks veel te weinig onderlegd de wereld in gaat door de corona. Nou zal dat voor Nederlandse kinderen natuurlijk echt wel meevallen, maar toch moeten we ons niet vergissen in wat een impact het op kinderen heeft om veel school te missen. Zowel op educatief als sociaal-emotioneel niveau. Helemaal als deze situatie nog een tijd gaat duren, wat de overheid ondertussen al enigszins laat doorschemeren. Je kunt je dan wel afvragen of het doel de middelen heiligt. Want als we straks met een generatie zitten die niet goed genoeg uitgerust is voor het volwassen leven, wordt dat misschien wel een groter maatschappelijk probleem met ernstiger gevolgen dan het coronavirus.
Overdrijven is ook een vak
Het schooljaar was nog maar twee dagen oud, of ik kon mijn zoon alweer thuishouden. En natuurlijk had hij geen corona, maar gewoon bronchitis, zoals elk jaar. De komende zeven maanden zal hij verkouden zijn. Net zoals zijn twee zusjes waarschijnlijk. Maar ik ga de komende zeven maanden echt niet iedere week naar de teststraat. Een keer een test laten doen als ze echt ziek zijn, prima, maar ik weiger voor iedere snottebel en voor ieder kuchje mijn kroost te onderwerpen aan een medische handeling en hen hun normale leven te ontzeggen. ‘Het nieuwe normaal’ wordt het zo mooi genoemd en dat is allemaal leuk en aardig, maar we moeten niet alles wat tot voor kort en sinds jaar en dag normaal was, nu abnormaal gaan maken. Verkouden kinderen zijn normaal. Naar de dokter gaan voor een snotneus is dat niet. We doen hen daarmee geweld aan. En overdrijven is ook een vak. Maar dat is wat mij betreft een vak dat ze van mij niet hoeven leren.