In de Elegance van deze maand kun je een interview lezen met Yasmin Le Bon, die vertelt over de geneugten van oma zijn. Le Bon is 54 jaar en een ware schoonheid. Maar op de coverfoto ziet ze eruit als een meisje van in de twintig. Een oma aan het woord laten kan kennelijk nog net, maar haar weergeven als een vrouw die daadwerkelijk oud genoeg is om kleinkinderen te hebben, is blijkbaar een brug te ver.
“Heb je dit gezien?!” appte een vriendin mij gisteren, “Dit kan toch helemaal niet? Zeg me dat het niet kan!” De vriendin in kwestie, zelf net veertig geworden, had de Botoxkliniek al bijna onder de knop zitten, want bij het zien van de 54-jarige, maar desondanks totaal rimpelloze, Yasmin Le Bon op de cover van Elegance, begon ze ernstig aan zichzelf en haar collageen-aanmaak te twijfelen. Hoe kon het dat zij, die nog maar net de middelbare leeftijd had bereikt, er nu al ouder uitzag dan iemand die niet alleen een stuk ouder, maar zelfs al OMA was? Wat was er mis met haar en vooral: hoe moest dit nu verder? Ze werd tenslotte alleen maar ouder, dus hoe zou ze er dan uitzien als ze straks daadwerkelijk 54 is? Ik bekeek de cover en daarna mezelf in de spiegel. Ik ben 37, heb verscheidene kraaienpoten en een enorme rimpel dwars over mijn voorhoofd die meer weg heeft van een krater en onlangs maakte mijn man me erop attent dat ik grijs wordt. Tegen de tijd dat ik oma ben, vrees ik dat ik met een zak over mijn hoofd over straat moet. Tenslotte hoeven al die verstilde schoonheden in de huidige maatschappij niet geconfronteerd te worden met het bizarre proces van veroudering dat ik klaarblijkelijk als een van de weinigen op deze wereld nog doormaak. Ik denk dan ook dat het beter is dat mijn vriendin en ik ons terugtrekken uit de maatschappij en als de twee oude, lelijke wijven die we zijn in afzondering gaan leven. Wij zijn de laatsten der Mohikanen. Een beetje vrouw blijft tegenwoordig namelijk eeuwig jong.
Het is een vreemde paradox: aan de ene kant groeit de Body Positivity beweging uit zijn voegen en viert de inclusieve samenleving hoogtij. Liefde en acceptatie voor iedereen, in welke kleur, smaak of vorm je ook komt. Maar kennelijk is dat weinig meer dan veel geblaat en weinig wol. In de media zien we nog steeds vooral vrouwen voor wie de tijd op een gegeven moment stil blijft staan. Misschien halen ze de dertig nog, maar daarna is het alsof hun gezichten bevriezen. Hoe oud ze ook worden, wat het leven ook met ze doet, ze blijven immer jong en glad. Het is een vreemde gewaarwording als je zelf iedere ochtend in de spiegel de foundation ziet wegzakken in de groeven van je gezicht. Een vreemde gewaarwording om te kijken naar en te lezen over vrouwen die als herkenbare rolmodellen zouden moeten fungeren, maar in plaats daarvan alleen maar zorgen voor vervreemding en een toename aan downloads van beautyfilters voor Instagram. Tenslotte zijn we tegenwoordig allemaal covergirls van onze eigen platforms. Maar kunnen we dan straks alleen nog maar naar buiten als we ons door een cosmetisch arts een real life filter hebben laten aanmeten? Want anders is het toch wel schrikken in het echt.
Beste Elegance, magazines zoals deze gaan er prat op vrouwen te omarmen en in hun kracht te zetten, maar doen uiteindelijk toch altijd weer het tegenovergestelde. Natuurlijk is Yasmin Le Bon gewoon een mooie vrouw. Natuurlijk ziet zij er van zichzelf op 54-jarige leeftijd gewoon heel goed uit. De een is, esthetisch gezien in ieder geval, nou eenmaal mooier dan de ander. De tand des tijds is niet voor iedereen even hard, dus wil ik zeker niet beweren dat alle oudere vrouwen, alle oma’s, er als gerimpelde vrouwtjes uit moeten zien om ‘echt’ te zijn. Echter, wat we zien op deze coverfoto zijn niet alleen de goede genen van Le Bon, maar vooral een sterk staaltje airbrushing. Of jullie dat zelf gedaan hebben, of de foto zo gekregen hebben en er geen vraagtekens bij gezet hebben, weet ik natuurlijk niet. Maar eigenlijk doet er niet eens toe. Ik kan namelijk niet anders dan mij afvragen op welke manier jullie Le Bon en de vrouwen die naar haar kijken met het plaatsen van deze foto in hun kracht denken te zetten. Het enige dat je bereikt met dit soort foto’s is namelijk dat vrouwen helemaal geen kracht putten uit hoe zij er van nature uitzien. Uiteraard weten we allemaal dat er aan dit soort foto’s in dit soort magazines gesleuteld is. Iedere vrouw weet dat er gephotoshopt en gefilterd is. Dat wéten we, maar toch doet zo’n foto iets met ons zelfvertrouwen. Toch zijn dat soort foto’s als een spiegel waar we in kijken en die ons, juist door al die schoonheid die we zien, het gevoel geven dat we lelijk zijn. Of oud. Of dat er met ons iets mis is. Dat echt niet meer echt is, simpelweg omdat het niet meer lijkt te bestaan.
Toen ik 25 was, zag ik er niet eens zo uit als Yasmin Le Bon op jullie cover. Iemand van 54 jaar kan er helemaal niet zo uitzien. Dat is biologisch gezien onmogelijk. Door vrouwen op deze manier te blijven portretteren geef je ze geen kracht, maar sla je ze juist neer. Vrouwen hebben het al moeilijk genoeg in deze wereld waarbij zij nog iedere dag moeten vechten voor hun basale (mensen)rechten. Die taak alleen is al zwaar genoeg, zonder dat zij zich ook nog moeten verantwoorden voor het feit dat ze eruit zien zoals echte vrouwen er nou eenmaal uitzien. Met gezichten die niet uit porselein gehouwen lijken te zijn en waaraan je kunt zien dat ze niet net uit de baarmoeder zijn komen rollen. Daar herkende ik me al niet in toen ik nog daadwerkelijk als een gladde, jonge hinde door het leven dartelde, maar als vrouw van bijna middelbare leeftijd is het helemaal alsof iemand mij een foto van een alien laat zien en het dan raar vindt dat ik daarvan schrik.
Het is al een hele stap voorwaarts dat er tegenwoordig niet alleen maar bakvissen de covers van de bladen mogen sieren, laat ik dat wel even zeggen. Nog niet zo lang geleden bestonden vrouwen die er openlijk voor uitkwamen ouder dan 35 jaar te zijn in de media niet eens. Dus een 54-jarige schoonheid van een oma op de cover van een glossy, dat is one giant leap for womankind. Maar beste Elegance, waarom mag die prachtige vrouw dan weliswaar in leeftijd, maar in aangezicht nog steeds niet zijn wie zij werkelijk is? Age is nothing but a number tenslotte. Maar iemands ware gezicht maakt een covergirl tot een vrouw waar je je ogen niet vanaf kunt houden.