Als je niet weet waar je over praat, moet je je mond houden over de coronacrisis. Voor die stelling is wat te zeggen. Maar waarom moet je ook je mond houden als je er niet uítziet alsof je er verstand van hebt, of niet het ‘juiste’ beroep hebt? Er bestaat blijkbaar een ‘corona-norm’.
Dit weekend kon je in de Volkskrant lezen dat je je wat betreft het coronabeleid vooral niet moet laten leiden door een ‘staatsgevaarlijke narcist met ielige dreadlocks’. Dat schreven de zogenaamde ‘betrouwbare mannetjes’ in hun column. Dit zijn twee heren met een fatsoenlijk, mainstream links elitair uiterlijk. Je kent het type wel: spijkerbroekje, kraagje, sneakertjes. Soms een hippe bril, of een jasje. Wie wat wil zeggen, of wil vinden van de coronacrisis dient er zo uit te zien. Of moet een witte jas aan hebben natuurlijk, want dan heb je er sowieso verstand van, ongeacht wat je nou eigenlijk zegt. Behoor je niet tot een van die twee stijlgroepen, dan moet je, ik gooi ‘m d’r nog maar een keer in, ‘gewoon je bek houden’. Misschien snap ik het niet (ik draag tenslotte geen witte jas of sneakers), maar is dat, zeker gezien de inclusiviteitsmoraal van tegenwoordig, niet gewoon discriminatie?
Hersenloze roeptoeter
Laat ik voorop stellen dat ik het niet per se eens ben met wat Willem Engel (dat staatsgevaar met raar haar) allemaal roept en al helemaal niet met wat-ie allemaal doet. En dat Famke Louise verkondigde ‘superveel respect voor corona’ te hebben kwam inderdaad niet bijster snugger over. Maar dat ze dikke lippen heeft en een leren jack met schoudervullingen draagt, heeft daar weinig mee te maken. Net zoals het feit dat de dreadlocks van Willem Engel en zijn beroep van dansschoolhouder niks zeggen over zijn vermogen zich te informeren, na te denken en daarop vervolgens een opvatting te baseren. Maar over corona mag je alleen praten als je aan de norm voldoet. Iedereen die daarvan afwijkt is per definitie een hersenloze roeptoeter. Tenslotte, mensen die echt ergens verstand van hebben, intelligente mensen met een mening die ertoe doet, die zijn geen influencer, of rapper en die dragen geen hoodies, croptops of zelfbeschilderde batikshirts van de kringloopwinkel. Opmerkelijk, want het zijn dezelfde mensen die de afgelopen jaren hun mond zo vol hebben gehad over acceptatie en diversiteit, die nu iedereen die anders is dan zij de mond proberen te snoeren. Gelijkwaardigheid is leuk, maar als het erop aankomt staan zij kennelijk toch een sportje hoger op de ladder dan de rest. Zo zie je maar weer, de grootste deugers blijken, de geschiedenis wijst het iedere keer weer uit, ook de grootste hypocrieten.
Stijlboek van de intelligentsia
Natuurlijk, voor je van alles begint te verkondigen is het wel zo handig als je je een beetje informeert. Zomaar om je heen gaan lopen schreeuwen is behoorlijk dom en kun je beter laten. Maar dat je geen wetenschappelijk diploma hebt, of er niet bijloopt volgens het stijlboek van de intelligentsia betekent nog niet dat je niet gedegen kunt nadenken en geen standpunten kunt hebben die onderbouwd en gegrond zijn. Ik zie eruit als een uitgewrongen moeder. Ik schrijf stukjes voor vrouwenmagazines over dingen die vaak helemaal niet belangrijk zijn. Ik ben blogger en ik draag nooit een links-elitair corduroy jasje. Toch heb ik een mening over de coronacrisis en die zou niet verworpen moeten worden alleen maar om hoe ik eruit zie, of om wat ik in mijn dagelijks leven doe. Als ik in een landelijke krant lees dat een stel snobs die zichzelf de braltitel ‘betrouwbare mannetjes’ toebedeeld hebben bepalen dat wij, het volk, het gepeupel, mensen moeten afzweren omdat die er niet uitzien zoals zij hebben bepaald dat conform de norm is, begin ik mij ernstig zorgen te maken over de democratie. Er zit tenslotte inderdaad een grens aan de vrijheid van meningsuiting en de mate waarin iedereen mag meebeslissen, maar als die grens bepaalt wordt aan de hand van iemands uiterlijk of professie, dan is dat volgens mij niet meer de correcte term voor de staatsvorm waarin wij leven.
Framing
Wil je meepraten, dan moet je inderdaad een goed verhaal hebben. Maar niet alleen heeft een verhaal meerdere kanten, het heeft ook vaak meer dan één gezicht. Hoe die gezichten eruit zien doet er niet toe, wat ertoe doe is wat er uit iemands mond komt. Dat afdoen als onzin omdat iemand in z’n dagelijks leven rookworsten verkoopt bij de HEMA en/of altijd velours trainingspakken met panterprint draagt is niet alleen een smerig staaltje framing van een groep die zichzelf classificeert als de elite, maar vooral ook nogal kortzichtig en dom. Dus dan kun je als krantencolumnist, wetenschapper, of wat voor zogenaamd respectabel beroep je ook hebt, op je sneakers met je hippe zwarte bril wel een hoop staan roeptoeteren, maar echt heel slim komt dat niet over.