Je wordt er tegenwoordig mee om je oren geslagen: de levensles in een notendop. ‘Live, Life, Love’, ‘Don’t wait for the storm to pass, learn to dance in the rain’, ‘Just because your path is different it doesn’t mean you’re lost’. Klinkt allemaal prachtig. En in de basis is het natuurlijk waar. Maar wat moet je ermee?
Jij hebt er vast ook weleens eentje gekregen: een inspirerende quote. Die is dan met je gedeeld op Facebook of Instagram. Een vriendin appt je een ‘If it doesn’t open, it’s not your door’ als je er even doorheen zit. Iemand komt ermee aanzetten op je verjaardag, zwartgeletterd in zo’n hippe lichtbak die tegenwoordig een must in elke woonkamer lijkt te zijn geworden. Of de uit hout gesneden variant van de Xenos. De oneliner-wijsheden zijn overal. En het is de bedoeling dat we er enorm van in onze kracht gaan staan, door ‘empowered’ worden, of op z’n minst troost uit putten. Maar hoewel ‘difficult roads often lead to beautiful destinations’ een waarheid als een koe is, wordt die moeilijke weg er niet makkelijker van. En ondertussen loop je je wel de blaren op je voeten.
Live je best life. En maak limonade
De Volkskrant kwam ooit met een ontleding van de inspiratie-hype, waar ik hartelijk om gelachen heb. Zoals de auteur van het artikel treffend zei: ‘hoeveel uplifting bedoelde shit kan een mens verdragen?’ De vraag is daarnaast ook vooral: wat heb je er in godsnaam aan? Als iemand zo’n spreuk in je gezicht slingert, denk je dan opeens: “Oh ja, dat is waar ook, ik moet natuurlijk mijn best life gaan leven”? Ik niet in ieder geval. Wat ik doorgaans wel denk, is dat ik diegene heel graag wil slaan. Dat is uiteraard weinig inspirerend, maar ik kan er niks aan doen. Ik heb namelijk best een zwaar leven. En dat wordt niet lichter door ’s avonds in bed mantra’s als ’the struggle I’m in today, is developing the strength I need for tomorrow’ te herhalen.
“When life gives you lemons, make lemonade” oreerde een vriendin ooit eens tegen mij, in een periode dat ik flink in de put zat. Ze was er zelf duidelijk erg trots op dat ze me van zoveel wijsheid kon voorzien, dus ik heb instemmend geknikt en gepoogd opgelucht te glimlachen. Tot op de dag van vandaag ben ik echter over dat advies (was het eigenlijk advies? Ik weet het niet) zeer confuus. Er valt namelijk van die citroenen die ik in mijn schoot geworpen heb gekregen niet zulke lekkere limonade te maken. Of je moet van zuur houden natuurlijk, dan zou je je in mijn schoenen ontzettend #blessed voelen. Ja, ik moet er het beste van maken. Dat weet ik ook heus wel. Dat doe ik ook. En daar haal ik meestal ook best plezier en voldoening uit. Omdat je je leven nou eenmaal leeft zoals je dat overkomt en daarmee dealt. Omdat je valt en dan weer opstaat. Faalt en dan weer slaagt. Soms verliest en dan weer wint. Such is life. Mijn best life dus inderdaad.
De inspirerende spreuk is altijd waar. Alleen kun je er zo weinig mee, want het is nog niet zo eenvoudig om je best life te leven. Dream it, wish it, do it! Ja! Yes, we can! Lekkor! Maar hóe dan? En waarom is iedereen daar blijkbaar toe in staat, behalve ik? De halve wereld is tegenwoordig blijkbaar een soort levenskunstenaar, te oordelen naar de wijze lessen die we elkaar constant lezen. Ik ben geen levenskunstenaar. Ik leef gewoon mijn leven. Meestal zo goed, en soms zo kwaad, als het gaat. En als ik geen limonade maak, maar hele, hele zwarte koffie, omdat ik er anders even niet doorheen kom, dan is dat ook prima. Niet zo inspirerend misschien, maar wel prima. Life sucks and then you die. Toch? Nou, nou, laten we niet al te negatief doen. Nog een keer dan: life is like a box of chocolates: you never know what you’re gonna get. En komt er weer iemand met inspirerend advies op je af, laat dit dan je mantra zijn: run Forrest, run!