Morgen start de campagne #ditismijnzorg, die mensen moet aansporen selfies met mondkapjes te posten op social media, om zo draagvlak voor de coronamaatregelen te creëren. En inderdaad, corona is onze gezamenlijke zorg. Maar voor veel mensen niet op de manier die de overheid bedoelt.
‘Niet normaal maken, wat niet normaal is’, waren de woorden die koning Willem-Alexander nog maar een paar maanden geleden uitsprak op de Dam, tijdens de dodenherdenking. Inmiddels zijn er een heleboel abnormale dingen normaal geworden in ons leven. Elkaar niet meer aanraken. Je verjaardag niet meer kunnen vieren. Niet meer uit eten of naar de kroeg kunnen. Thuisonderwijs geven. Kinderen die met mondkapjes op naar school moeten. Mensen die vereenzamen. Mensen die geen zorg meer krijgen. Kinderen die bang zijn dat zij een gevaar vormen voor hun ouders en hun grootouders. Dat zijn heel rare dingen. Nog vreemder is het dat de overheid wil dat we gaan doen alsof dat normaal is. Vreemd, omdat al deze dingen niet leiden tot een normaal functionerende, en dus gezonde, maatschappij, maar tot een abnormale, ongezonde maatschappij. En is de grootste zorg is van de overheid nou juist niet het tegenovergestelde: de samenleving gezond houden?
Bang en wantrouwend
Inderdaad, ik maak mij grote zorgen over de coronacrisis. Over wat die doet met onze toekomst. Niet dat virus zelf, maar de manier waarop wij ermee omgaan. Dát is mijn zorg: dat we onze toekomst daarmee om zeep helpen. En belangrijker nog: de toekomst van onze kinderen. Wat voor toekomst hebben zij, als de economie straks zo kapot is dat er nergens meer geld voor is? Niet voor het bestrijden van virussen, maar ook niet voor al het andere. Niet voor de gezondheidszorg, niet voor het onderwijs. Als er geen werk meer voor hen is, omdat alle bedrijven failliet zijn gegaan. Als zij hebben geleerd om bang en wantrouwend te zijn, ipv zelfverzekerd en vol vertrouwen? Als zij jarenlang normaal sociaal contact hebben gemist en dus niet geleerd hebben hoe relaties en menselijke interactie werken? Hoe moeten de kinderen van nu de volwassenen van straks worden? Hoe moeten zij de maatschappij en de wereld dragen, als wij hen niet geleerd hebben hoe dat moet? Dát is mijn zorg.
Geen toekomst, slechts een bestaan
Selfies delen met mondkapjes op en doen alsof dat heel gewoon is, is niet normaal. Het is niet normaal dat onze kinderen opgroeien in een wereld waarin de gezichten van de mensen om hen heen constant bedekt zijn. Waarin zij leren dat de mensen om hen heen potentieel gevaarlijk zijn en dat je daarom afstand van elkaar moet houden. Het is onze zorg onze kinderen een toekomst te bieden waarin zij perspectief hebben. Het is onze zorg een samenleving voor hen achter te laten die hen faciliteert, ipv tegenwerkt. Die samenleving compleet verwoesten, omdat we alleen maar naar ons nu en niet hun straks kijken, en hen daarmee weinig anders dan het vooruitzicht bieden van puinruimen en gedwongen wederopbouw, is niet eerlijk. Dat is geen toekomst, maar slechts een bestaan. We zijn verplicht hen meer te geven. Dát is onze zorg.
Schadelijke campagne
Ja, ik maak mij zorgen. En velen met mij. Want wat er nu gebeurt, is zorgelijk. Het is zorgelijk dat mensen gevraagd wordt zichzelf te portretteren op een manier die nooit normaal zou moeten worden. Zelfs als het al echt nodig was, of überhaupt maar effectief, dan nog zou het nooit een beeld mogen zijn dat mensen, en kinderen in het bijzonder, als normaal gaan beschouwen. Deze campagne is daarmee dus op meerdere fronten schadelijk. Omdat de maatregelen onze maatschappij om zeep helpen en de beeldvorming ervan het wereldbeeld van onze kinderen, en daarmee de toekomst die zij tegemoet gaan, beïnvloedt op een manier die hen niet beschermt, maar juist in gevaar brengt. De toekomst van mijn kinderen is in gevaar. En dát is mijn hele grote zorg.
Maak jij je ook zorgen over het beleid? Deel dan, net als veel andere bezorgde mensen, nu al de hashtag #ditismijnzorg. Zodat het ónze campagne wordt en ónze zorgen hopelijk eindelijk worden gehoord.