Als het niet wit is, is het dus zwart. Als je niet links bent, ben je dus rechts. Het absolutisme viert hoogtij tegenwoordig. Maar ik wil helemaal geen kant kiezen. Kunnen we ophouden met altijd lijnrecht tegenover elkaar te gaan staan?
In Trouw stond deze week een opiniestuk van Caroline Franssen over de Transgenderwet. Minister Dekker van rechtsbescherming wil deze aanpassen: iedereen moet voortaan zonder artsenverklaring zijn geslacht kunnen bepalen. Volgens Franssen tornt hij daarmee aan de fundamentele rechten van de vrouw. Tenslotte kan iedere man dan claimen dat hij vrouw is en zich daarmee toegang verlenen tot bijvoorbeeld vrouwenkleedkamers, vrouwengevangenissen, of vrouwensportcompetities. Dat kan potentieel bedreigende, gevaarlijke, en/of oneerlijke situaties voor vrouwen opleveren, aldus Franssen. En het zou niet moeten kunnen dat de zo hard bevochten rechten en bescherming van vrouwen nu worden opgeheven om tegemoet te komen aan de wensen van een kleine groep mensen in de samenleving. Het uitspreken van deze mening kwam haar duur te staan, want dit was natuurlijk koren op de molen van de politiek correcte deugmaffia, die haar stante pede met huid en haar verslond. ‘Transfoob’ werd ze genoemd, een ‘TERF’ (trans-exclusionary radical feminist), ‘kortzichtige teef’ en er werd haar ‘haat jegens transmensen’ toegedicht. Want zo gaat dat tegenwoordig: if you’re not with us, you’re against us. Nuance is dood.
Polarisatie
Haat. Dat is een stevig woord. Als je iemand van haat beticht is dat een flinke beschuldiging. Zeker als dat haat jegens een bepaalde groep mensen is, omdat je dan dus direct in de hoek van de discriminatie en onderdrukking terecht komt. Ik vind dat nogal wat. Maar het is de tendens van deze tijd: wie zich niet aan de geldende politiek correcte norm conformeert, wie daar vraagtekens, of twijfels bij durft te stellen, kan net zo goed zelf op de brandstapel klimmen, want ze komen je toch wel halen met hun fakkels en hun toortsen. Je bent een ‘gutmensch’, of je bent geen mens. Wie zich niet schaart achter de hedendaagse identiteitspolitiek, wie niet van mening is dat iedereen altijd maar overal in gefaciliteerd moet worden, wie vindt dat we niet per se mee moeten gaan in alle grillen van iedereen die zich tekort gedaan, onheus bejegend, of niet gezien voelt door de maatschappij, of daar gewoon een andere opvatting over heeft, is per definitie een extreem-rechtse, geprivilegieerde, homofobe, vrouwenhatende racist die keihard afgestraft en eigenlijk per direct uit de samenleving verwijderd dient te worden. Ik vraag mij af waar dan opeens al die inclusiviteit en al dat respect gebleven is. Is dat namelijk niet juist hokjesdenken pur sang? Want dat heeft niks meer te maken met acceptatie en verbinding, maar voornamelijk met uitsluiting en polarisatie.
Verschillende kanten
Ik heb een heleboel meningen over een heleboel zaken. Soms heb ik over één zaak een paar verschillende meningen. Omdat er namelijk meestal ook verschillende kanten aan een zaak zitten. Dan vind ik het ene aspect van die zaak prima en een ander aspect weer niet. Zoals ik vind dat de problemen in het onderwijs moeten worden aangepakt, maar wel fel tegen de lerarenstakingen ben. Zoals ik het prima vind dat er op mijn werk sinds kort genderneutrale toiletten zijn, maar niet oke dat er helemaal geen dames en herentoiletten meer zijn en ik dus met mijn mannelijke collega’s in dezelfde ruimte mijn broek moet laten zakken. Maakt het feit dat ik liever naar een damestoilet ga van mij een kortzichtige, transfobe teef? Nee, het betekent gewoon dat ik een bepaalde opvatting heb over iets. Namelijk dat het mogelijk moet zijn om genderspecifiek te plassen. Daarmee maak ik geen politiek statement, kies ik geen kant, discrimineer ik niet en pleeg ik geen misdaad tegen de menselijkheid. Ik vind alleen maar ergens iets van.
Niet een-dimensionaal
Waarom is alles tegenwoordig wit of zwart? Waarom is alles helemaal goed, of dús helemaal fout? Ik wil geen kant kiezen. Ik ben geen eendimensionaal persoon. Dat wil ik ook helemaal niet zijn, want dat maakt je geen beter of slechter mens, maar vooral een karikatuur en bovendien weinig intelligent. Het maakt je drammerig en vervelend en de enige die er kortzichtig en vooral ook ‘fout’ van word ben je zelf. Inclusief zijn en deugen betekent niet dat er maar één waarheid is. Het betekent vooral altijd blijven nadenken. Je uitspreken en vervolgens ook reflecteren op wat je gezegd hebt. Aan jezelf vragen waarom je een bepaalde mening hebt en waar die vandaan komt. Die mening toetsen juist door hem uit te spreken en daarmee het gesprek aan te gaan met mensen die er hetzelfde, een beetje, en totaal anders over denken. Dat dan weer mee te nemen en door die gesprekken te groeien. Je mening misschien bij te stellen. Dingen te gaan begrijpen die je eerst niet snapte. Iets vanuit een perspectief te zien dat je zelf niet had. En door agree to disagree, with all due respect. Maar inclusief zijn en deugen doe je in ieder geval niet door alles wat niet precies in jouw straatje past te classificeren als moreel verkeerd. Natuurlijk zijn er dingen die niet, nooit kunnen. Echte haat, echte discriminatie, echte uitsluiting, mag nooit getolereerd worden. Daarin zitten geen grijstinten. Maar iedereen die niet conform de huidige deugmoraal in de pas meeloopt voor het politiek correcte vuurpeloton zetten is net zo zwart als jij denkt dat je wit bent. En dat deugt dus echt helemaal niet.