Opdat wij niet vergeten – hoe het coronabeleid het leven verwoestte

Vandaag, 6 oktober 2020, is het de zogenaamde ‘nationale dag van bezinning’ ivm het coronavirus. In het leven geroepen door het kabinet, om ‘stil te staan bij het verdriet’. Laten we dat inderdaad doen. Want wat de overheid ons heeft aangedaan is om te huilen.

Landgenoten, mochten jullie vandaag ergens even tijd hebben, tussen het thuiswerken, lesgeven van kinderen met een snotneus, boodschappen doen met gevaar voor eigen leven en het volgen van de alarmerende nieuwsberichten over het astronomische aantal ‘besmettingen’ door, neem dan even de tijd om stil te staan. Bij het leed. Niet het leed van het coronavirus zelf, maar bij het leed dat ons in naam daarvan is aangedaan door de overheid. Denk even terug aan het afgelopen half jaar en de vrijheden en grondrechten die ons zijn afgenomen. Aan de stress die zoveel verschillende groepen in de samenleving door de maatregelen hebben gehad. Aan de tranen die gelaten zijn door kinderen en door ouderen. Aan de levens die totaal overhoop zijn gegooid. En aan de tranen die wij, allemaal, de komende jaren nog zullen laten door de roofbouw die het coronabeleid gaat plegen op onze levens. Want de toekomst die wij tegemoet gaan, daar word je niet vrolijk van.

Ik sta erbij en kijk ernaar

Onlangs zei iemand tegen mij: “Lange tijd heb ik gedacht dat het wel goed zou komen, dat we eruit zouden komen met z’n allen. Maar dat gevoel heb ik nu niet meer.” Noem mij een pessimist, een doemdenker, maar ik deel dit sentiment. Zo langzamerhand zie ik niet meer hoe we hier nog uit gaan komen. Ik zie ons land veranderen in een land waarin ik nooit had gedacht te zullen leven. Waarin ik niet wíl leven, omdat het een land is waarin mensen gevangen worden gehouden, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik zie vrijheden en rechten afgepakt worden waar ik bij sta, maar dat is letterlijk het enige dat ik lijk te kunnen doen: erbij staan en ernaar kijken. Het met lede ogen aanzien, omdat ik er niks aan kan veranderen. Ik moet toezien hoe mijn kinderen plotseling lijken te gaan opgroeien in een wereld waarin zij geketend worden, terwijl wat ik voor hen wil, en wat ieder kind nodig en waar ieder kind recht op heeft, juist vrijheid is. Nooit had ik gedacht dat ik mijn kinderen zou opvoeden in een wereld die minder vrij is dan de wereld waarin ikzelf ben opgegroeid. De toekomst zou tenslotte toch nooit moeten kunnen uitmonden in het verleden? Dat lijkt een oxymoron, maar we zien ons nu gesteld voor een paradox die waarheid lijkt te worden.

Naderend onheil

Zonder dramatisch te willen doen (dat doet het kabinet tenslotte al genoeg), bekruipt mij steeds vaker een gevoel van naderend onheil. Als een soort gerommel in de verte, een golf (nee, niet de tweede) die aan komt rollen om ons te overspoelen. Langzaam maar zeker verlies ik perspectief, omdát er geen perspectief lijkt te zijn. Er is geen licht aan het eind van de tunnel, dus de weg die voor ons is ligt is oneindig lang en donker. En om me heen zie ik hoe heel veel mensen gewoon met gebogen hoofd die weg afleggen. Niet omdat zij ‘schapen’ zijn, zoals door sommigen dan nogal denigrerend wordt geroepen, maar omdat de mens, dat is nou eenmaal zo, wel een kudde-dier is. En als de alpha-mannetjes alarm slaan, komt de kudde in beweging. Alleen worden we nu niet weg van het gevaar, maar rechtstreeks het hol van de leeuw in geleid. Zo langzamerhand ben ik bang dat we dat pas door hebben als we al verzwolgen worden. En dan is het nog maar de vraag hoeveel van ons er nog levend uitkomen.

Wat eens was, is niet meer

Inderdaad, laten we vandaag de tijd nemen om stil te staan bij wat ons de afgelopen tijd is overkomen. Beste mensen, sta daar alsjeblieft eens even echt bij stil. Sta stil bij hoe onze levens in een eens vrij land in een paar schamele maanden veranderd zijn in levens die vormgegeven worden door beperkingen en voorwaarden, opgelegd van hogerhand. Sta eens stil bij de vraag wat dat voor de toekomst betekent als er in zo’n korte tijd al zoveel van ons afgenomen kan worden. Sta eens stil bij het gemak waarmee we dat geaccepteerd hebben zonder daar echt gefundeerde uitleg en verantwoording voor te vragen en/of te krijgen. Inderdaad, sta eens stil bij het verdriet. Bij het verdriet dat we straks zullen hebben als we terugkijken en ons realiseren dat het leven dat wij ooit hadden en dat we onze kinderen wilden geven, het leven waar we zo hard voor gestreden en gewerkt hebben, voorgoed verdwenen is. Inderdaad, sta vandaag eens stil. Bij alles wat we verloren hebben. Opdat wij niet vergeten.