Het jaar is nog maar nauwelijks voorbij, of we hebben er al voor zeker vijf jaar rampen op zitten. Ik heb het een tijdje aangekeken, maar ben er nu klaar mee. Op mij hoef je niet meer te rekenen.
Het had zo mooi kunnen zijn. Ik kan me nog levendig herinneren hoe ik op 31 december 2019 juichend de champagne koud zette. Eindelijk was dat klotejaar voorbij. Op Instagram maakte ik een mooie post over een nieuw begin, een schone lei, out with the old en in with the new. Ik had er zin in. En toen was het nog niet eens lente en kwam Corona. Nou vooruit, dacht ik, beetje jammer, maar er moet straks in het jaaroverzicht toch wel iets zijn om op terug te blikken. En dan hebben we het meteen ook maar gehad. Inmiddels denk ik dat dat jaaroverzicht een avondvullend programma gaat worden. We moeten nog ruim vijf maanden en ik begin er ernstig aan te twijfelen of we de eindstreep überhaupt halen. Ik haak in ieder geval af. Laatst las ik namelijk dat de terrormieren in aantocht zijn en er zijn gewoon grenzen.
Bijbelse vormen
Terrormieren, ja. Alsof een killervirus, de migratie van een zwerm ‘murder hornets’, het gevaarlijk dichtbij komen van een of andere komeet, meteoriet of een andersoortige enge galactische steen, een sprinkhanenplaag en het feit dat rapper Kanye West zich verkiesbaar heeft gesteld voor het presidentschap van de Verenigde Staten nog niet genoeg ellende is, is er nu een colonne monstermieren in aantocht. 2020 Begint onheilspellend Bijbelse vormen aan te nemen en aangezien ik overtuigd atheïst ben, zeg ik: tot hier en niet verder. Ik ga in lockdown tot het over is.
Limbo
Wat mij betreft is het geen 2019 meer, maar het is ook geen 2020. Het komende half jaar leef ik in een soort limbo, een schaduwwereld tussen de twee jaren. Een wereld waarin er geen mensen doodgaan aan een uitheems virus en waarin ik geen mondkapje op hoef (ik ga namelijk gewoon nergens meer heen). Een wereld waarin slechte rappers met echtgenoten met bilimplantaten geen aanspraak kunnen maken op het leiderschap van de vrije wereld (alhoewel ik stiekem wel benieuwd ben naar de kerstbomen van Kim Kardashian in het Witte Huis) en waarin de natuur ons niet de hele tijd om de oren slaat met allerlei doodenge tekenen dat we binnenkort de dinosaurussen achterna gaan. Noem het struisvogelpolitiek, prima, ik steek mijn kop heel diep in het zand. Ik hoef het allemaal niet meer te zien.
Wat je niet ziet, bestaat niet
Misschien als we het gewoon met z’n allen negeren, dat het dan vanzelf ophoudt. Wat je niet ziet, bestaat tenslotte niet. We zetten het nieuws uit, praten er niet meer over, leven ons leven in volledige, zalige, onwetendheid. Nog een paar maanden, dat moet te doen zijn. Op 31 december gaan we vroeg naar bed en als we dan wakker worden is het voorbij en is alles anders. 2020 gaat de geschiedenisboeken in als ‘het jaar dat niet genoemd mag worden’ en zal verworden tot slechts een mooi verhaal in de overlevering. De moraal van dat verhaal? Die weten we nu wel: het is allemaal onze schuld. Dus na de terrormieren is een volgende plaag niet meer nodig. Echt niet. Daaag 2020, het is mooi geweest. Ik ga de champagne vast koud zetten.