Morgen gaan de leerkrachten opnieuw staken. Want het bedrag dat ze erbij gekregen hebben na de vorige keer, dat stop je in je holle kies, aldus de juffen en de meesters. Vala is er nu echt klaar mee en zegt: verzin eens wat anders.
Voor de boze hoera-voor-de-leraar-knuffel-de-juf-de-meester-is-een-held beweging zich weer mobiliseert en hun fakkels en hooivorken opheft om me op de brandstapel te gooien vanwege het feit dat ik kennelijk ‘niet eens een dagje met mijn eigen kinderen wil doorbrengen’, ‘de school als opvang zie’, ‘geen kinderen had moeten krijgen als ik toch niet bij ze wil zijn’, of welk ander uitgekauwd statement van dergelijk kaliber dan ook: let me stop you right there. Die hele staking is voor mij geen enkel probleem. Ik heb ‘t allemaal piekfijn geregeld. Kindertjes worden netjes opgevangen en was dat niet mogelijk geweest, dan was ik zelf lekker een dagje thuis gebleven om koekjes met ze te bakken. Ik heb het grote geluk dat ik die mogelijkheid heb. Vanuit praktisch oogpunt kunnen die leraren wat mij betreft drie maanden gaan staken. ‘t Zal me werkelijk aan mijn reet roesten. Theoretisch gezien echter, blijf ik met dit hele circus gewoon grote moeite hebben. Want echt mensen, heel vervelend voor jullie dat jullie je zo onheus bejegend voelen. Maar dat is dus wel jullie probleem en niet het mijne.
Lees ook: Janneke vindt de prestatiedruk bij kleine kinderen echt veel te heftig.
Wederom laten jullie ouders opdraaien voor een situatie waar ze helemaal niks mee te maken hebben. Het is niet de schuld van de ouders dat jullie te weinig betaald krijgen, niet de schuld van de ouders dat jullie teveel tijd aan administratieve rompslomp kwijt zijn. Het is ook niet onze schuld dat er tegenwoordig iedere week één of ander feestje/viering/thema-middag/workshop/chantsessie georganiseerd moet worden naast het gewone curriculum. Net zoals wij niet bedacht hebben dat je iedere scheet van iedere leerling vast moet leggen in één of ander ingewikkeld leerlingvolgsysteem waarvoor je eigenlijk hogere wiskunde gestudeerd zou moeten hebben. Dat je daar geen zin hebt, doodmoe van wordt en bovendien gefrustreerd van raakt, dat begrijp ik helemaal. Ik zou het namelijk vertikken. Maar dat is dus precies het ding: er wordt een hoop geklaagd, maar er iets aan doen, ho maar. Ja, dan gaan jullie op schoolreisje naar Den Haag om dáár boos te zijn. Maar weet je, je kunt er ook gewoon mee ophouden. Als je, terecht dus, ik zeg het nog maar eens, klaar bent met al dat nutteloze en tijdverspillende gedoe, geen zin meer hebt om de benen onder je lijf vandaan te lopen voor dingen die er eigenlijk niet toe doen (want echt hoor, de kinderen en ouders kunnen er net zo goed als jullie prima zonder), DOE HET DAN GEWOON NIET. Stap met z’n allen naar het schoolbestuur en zeg: bekijk het maar en dikke doei. Zo simpel is het niet, hoor ik je zeggen? Nou sorry, maar eenvoudiger wordt het bijna niet.
En luisteren ze niet? Wederom: dan houd je er gewoon mee op. Gooi je handen in de lucht en ga iets leuks doen met die klas met kinderen. Voor mijn part gaan alle scholen een maand lang iedere dag de hele dag alleen maar knutselen met de leerlingen. Of je laat ze de hele dag spelen in de klas. Ga een week alleen maar gymmen. Vraag het Netflix-wachtwoord van een ouder en verander de aula in een bioscoop. Popcorn erbij en chillen maar. Laat verder alles uit je handen vallen, leer die kinderen gewoon helemaal niks meer. Zo protesteer je ook, maar je houdt het op die manier wel bij jezelf, i.p.v. ook nog een hele groep andere mensen te duperen die er niks aan kunnen doen dat jij niet krijgt waar je vindt dat je recht op hebt. Een groep mensen die, mag ik jullie daar even op wijzen, bovendien die 700 miljoen die er voor het onderwijs, de sector die het allermeest gesubsidieerd wordt door de overheid, in de Rijksbegroting gereserveerd is, bekostigt door belasting af te dragen. En 700 miljoen, dat is dus best wel heel veel geld. Daarnaast: als je een probleem hebt, moet je het zélf oplossen. Samen met de mensen die erbij betrokken zijn en die er ook daadwerkelijk iets aan kunnen doen. Tenslotte, als een verpleegster vindt dat ze te hard moet werken voor te weinig geld (wat, zoals we allemaal weten, een vaststaand feit is), zegt ze tegen haar patiënten in het ziekenhuis ook niet dat ze hun eigen infuus maar moeten prikken. En een journalist zoals ikzelf bijvoorbeeld, ook werkzaam in een tegenwoordig nogal noodlijdende beroepsgroep (want voor de criticasters dat ook weer aanhalen: nee, ik word dus niet dik betaald door de overheid), houdt ook niet op met stukjes schrijven zodat de mensen dan ‘s ochtends met een halflege krant zitten. Dat slaat namelijk nergens op. En is ook gewoon best wel onfatsoenlijk.
Staken zou verboden moeten worden, ik zeg het nog maar een keer. Want uiteindelijk zijn het de mensen die er niks mee te maken hebben, die er altijd het meeste last van hebben. En nee, ik ben niet tegen de leraren of het punt dat ze proberen te maken. Alleen wel tegen de manier waarop. We weten allemaal dat het al lastig genoeg is om werk en een gezin te combineren en dat de meeste ouders hun stinkende best doen om het allemaal te bolwerken. Dat de meeste ouders zich daarnaast bovendien ook nog eens enorm inzetten op en voor de scholen (ik heb er vorig jaar zelfs gordelroos en bijna een burn-out van gekregen), dus om dan juist díe mensen vervolgens een hak te zetten raakt echt kant noch wal. Ik doe niks af aan het werk dat leraren doen, aan hun passie voor hun vak en voor de kinderen, aan het feit dat het zwaar zal zijn, aan het belang van goed onderwijs en docenten zonder burn-out. Aan het feit dat er de afgelopen jaren schandelijk bezuinigd is op het onderwijs en veel teveel geld is verdwenen in zakken die geenszins gevuld hadden hoeven worden. Echt niet. En opkomen voor je rechten mag natuurlijk gewoon. Moet je vooral doen. Want onrecht moet altijd bevochten worden. Maar dan moet je je pijlen wel goed richten. Zoals op, ik noem maar één van de vele voorbeelden, de schoolbesturen die het extra geld voor al die zorgenkinderen waar die leraren nu (wederom: terecht!) zoveel stress van hebben niet besteed hebben aan waarvoor het bedoeld is. Want dat geld, dat is er wel, hoor. De vraag is alleen wie het in z’n zak gestoken heeft. Maar de ouders zijn het in ieder geval niet.
Ja, respect voor de leraar. Maar weet je, respect eigenlijk voor de meeste mensen. We moeten namelijk allemáál hard werken tegenwoordig. Vrijwel iedereen werkt meer dan de uren die in z’n contract staan. Ik ken niemand die niet regelmatig overwerkt zonder daarvoor gecompenseerd te worden. Maar ik ken wel genoeg mensen die daarnaast vervolgens bijvoorbeeld ook nog eens geen pensioenregeling hebben. Hun ziektekosten volledig zelf moeten betalen. Die geen vakantiedagen hebben, omdat ze zelfstandig zijn en die iedere vrije,- of verlofdag dus zelf moeten betalen. Wat, kan ik je zeggen, heel snel nogal in de papieren gaat lopen met al die dagen dat de kinderen sowieso al thuis zijn. Mensen die niet mógen staken, omdat dat bijvoorbeeld levens zou kunnen kosten. Mensen die gewoon geen extra opvang kunnen betalen (en néé, niet alle BSO’s bieden gratis extra opvang aan), of die geen opa’s en oma’s hebben die kunnen komen oppassen als de school plotseling dicht is, maar toch echt niet zomaar vrij kunnen nemen van hun werk. Dat soort mensen komen danig in de problemen door deze staking. En het ís helemaal hun probleem niet. Dus, respect voor de leraar? Absoluut. Maar heeft de leraar dan ook respect voor ons?
Lees ook: Moeders zijn vermoeider dan vaders (en dat is onze eigen schuld).