Er komt een moment dat je er klaar mee bent, met kinderen krijgen. Dat je gezin compleet is. En dan? Want als je geen maatregelen neemt, heb je voor je het weet een elftal aan de keukentafel zitten. Maar waarom zijn het altijd weer de vrouwen die ervoor opdraaien?
Een tijdje geleden had ik een gesprek met een groep moeder-vriendinnen. Allemaal zijn we inmiddels in de fase beland dat we geen broodjes meer in onze ovens hoeven. Ieders gezin is compleet en dat betekent dus dat er een stokje gestoken moet worden voor onverwachte gezinsuitbreiding. Een stokje dat zonder uitzondering in de handen van de moeder gedrukt wordt. Mama gaat wel aan de pil, de Implanon, de Nuvaring, of de Essure. Want papa, die wil aan zijn lijf liever geen polonaise. Dat mama aan verscheidene delen van haar lijf inmiddels niet alleen polonaise, maar ook fanfare, majorette en andere grootse evenementen heeft gehad, doet er niet zo heel veel toe. Heel vervelend allemaal voor die baarmoeder, buik, borsten, vagina en noem het allemaal maar op, maar van papa’s pikkie blijf je af.
Lees ook: Toen Mario de fabriek wilde sluiten, maar dat niet mocht van de huisarts.
Wat is dat toch met mannen, dat ze collectief en in alle toonaarden weigeren om hun deel van de verantwoordelijkheid te nemen in de familyplanning? Het aantal heren dat de kraan laat dichtdraaien als de laatste spruit in het wiegje ligt is schrikbarend laag. En het aantal dames dat dat gewoon maar accepteert schrikbarend hoog. Want, zo bleek uit mijn rondvraag onder verschillende stellen, in alle gevallen had hij de sterilisatiediscussie gewonnen. Het vraagstuk was dus wel degelijk op tafel gekomen, want eigenlijk waren alle moeders wel van mening dat het na al dat baren nu wel een keer zijn beurt was, maar de vaders hadden het vrijwel direct weer van die tafel af geveegd. Want kom op zeg, ze dacht toch zeker niet dat hij ging laten sleutelen aan de Koning? En bovendien, wat nou als zij bijvoorbeeld een keer dood ging? Ja, dan zou het toch wel lullig (pun intended, ja) zijn als hij geen tweede leg meer kon fabriceren. Inderdaad, knikt zij dan, dat is waar.
Wow, wow, jongens, hold up, want: excúse me? Papa laat geen knipje zetten, want hij moet zijn opties open houden? Sorry, maar mag ik even uit mijn plaat gaan? Het kan toch niet zo zijn dat hij besluit dat zijn gezin bij de ene vrouw compleet is, maar bij een potentiële ander wellicht niet? En dat dus betekent dat zij maar weer pillen moet gaan slikken, of staafjes in haar arm moeten laten implanteren om ervoor te zorgen dat hij niet raak meer schiet? Was het niet zo dat je in principe de deal maakt om bij elkaar te blijven voor het leven? En dat als dat gezin dat je samen hebt gesticht compleet is, dat dus betekent dat je geen ander gezin meer in de planning hebt staan? Natuurlijk weet je nooit hoe het leven loopt, of je elkaar niet om wat voor reden dan ook kwijt raakt en/of misschien tegen iemand anders aanloopt. Maar is het daarom logisch (of geoorloofd trouwens) dat de man zijn aandeel in de voortplantingskwestie gewoon maar kan negeren? Is de fallus dan nog altijd superieur en delft de kelk daarom het onderspit? Dat zou anno 2017 toch eigenlijk niet meer mogen.
En dan is er natuurlijk nog het argument van de diepgewortelde angst die schijnbaar alle mannen voelen als er door iemand met een witte jas zelfs maar richting hun jongeheer gewézen wordt. “Tja, Sjoerd durft gewoon écht niet” vergoelijkte een vriendin het feit dat haar man, nadat zij hem maar liefst vier kinderen geschonken had, nog steeds zijn zaadkraan niet wilde laten dichtdraaien. Sjoerd is niet de enige. Alle mannen die ik gesproken heb begonnen driftig nee te schudden toen ik vroeg of ze zich niet eens moesten laten steriliseren. Dat deed namelijk verschrikkelijk pijn, hadden ze gehoord. Van wie dan, vroeg ik, maar daarover bleven ze dan vaag. Ja, van de broer van een vriend van hun collega, die door zijn vrouw gedwongen was het te laten doen ofzo. Blauwe ballen had ‘ie ervan gekregen. Erectiestoornissen. En depressies ook trouwens. Nee, je moest het echt niet onderschatten hoor, zo’n knip. Ja, als er kinderen gemaakt moeten worden zijn de heren wel het mannetje. Maar daarna is het opeens flink zoeken naar hun ballen.
Vrouwen gaan, vaak meerdere keren, door een proces wat een flinke aanslag betekent op hun lichaam. Daarvoor hebben ze doorgaans al een behoorlijk aantal jaar hormonen geslikt om ervoor te zorgen dat ze niet zwanger raken, wat fysiek ook echt geen kattenpis is. Is het dan dus, na jaren van, letterlijk, lichamelijke arbeid echt teveel gevraagd dat die mannen óók een fysieke duit in het zakje doen? Dat lijkt me niet. Zeker niet aangezien dat aandeel een stuk minder duur betaald hoeft te worden dan dat van hun vrouwen, want met een poliklinisch kwartiertje is papa er vanaf. Dat is toch wel wat anders dan negen maanden dragen en daarna ettelijke uren ontsluiten, uitscheuren en weer aan elkaar genaaid worden. Papa hoeft de eindjes tenslotte alleen maar even aan elkaar te laten knopen. Maar nee hoor, hij laat ze toch maar liever hangen.
Wat mij betreft was het heel simpel: geen knipje, dan ook geen seks meer. Ik heb drie kinderen gebaard en ik vind dat ik daarmee mijn bijdrage wel geleverd heb. Voordat ik moeder werd heb ik heel lang de pil geslikt en hoewel ik het prima vond om dat te doen kreeg ik er wel maandelijks een paar dagen verschrikkelijke migraine van. Een decennium lang koppijn vind ik eigenlijk wel genoeg, dus voor mij geen hormonen meer. En de rest van ons leven aan de rubbers voelt ook zo puberaal, doet weinig voor de romantiek en is bovendien ook gewoon niet helemaal veilig. Want laten we wel wezen: in principe was ik er na twee kinderen al wel klaar mee, maar ik heb nu toch echt drie stuks rondlopen. Gelukkig is mijn man het met mij eens en vond hij het niet meer dan logisch dat de beurt nu dus aan hem was. Die beurt kreeg hij trouwens heel snel in het ziekenhuis, want je moet de mannen in de wachtkamer van de uroloog met een lantaarntje zoeken. Die zitten namelijk allemaal thuis hun zaadleiders en hun opties open te houden.
Ik vind het tijd worden dat moeders in de contramine gaan, de vaders eens even flink bij de ballen grijpen en daarna richting de knipjesdokter sturen om de spreekwoordelijke schaar erin te laten zetten. Want dames, our job is na het baren echt wel done. Als Sjoerd, Bas en Tim hun opties open willen houden, dan hadden ze op de beurs moeten gaan werken ipv vader te worden. En beste heren, neem het maar van mij aan: die blauwe ballen (als die al bestaan) van zo’n knipje zijn nog altijd minder erg dan een blauwe doos van een stel kinderen dat daar doorheen heeft moeten komen.
Lees ook: Wat je denkt als je na de bevalling voor het eerst weer seks hebt.