Na de bevalling denk je dat je het ergste wel gehad hebt. Je baarmoeder heeft zich tenslotte binnenstebuiten gekeerd, je hebt allerlei vormen van lichaamssappen in het rond gesproeid, bent figuurlijk overreden door een vrachtwagen en weer opgekrabbeld. Dus eindelijk ben je klaar. Denk je. Want het ergste moet dan eigenlijk nog komen.
Ik zat er al een tijdje op te wachten. Op ‘opoe’. Of Tante Betje, of welke ander spreekwoordelijke vrouwspersoon dan ook, die het weer op gang komen van mijn cyclus zou komen inluiden. Met volledige flesvoeding gemiddeld zes weken, had de verloskundige gezegd, dus het werd zo zoetjes aan wel tijd. En inderdaad, elf weken nadat ik mijn dochter had geworpen, druppelde het mijn broek weer in. In eerste instantie met mate, dus het viel me alles mee. Monter plakte ik de eerste Alwaysjes sinds een jaar weer in mijn slipje en ging over tot de orde van de dag. Totdat het bloed opeens van de trap af liep. Ja, letterlijk dus. Wes Craven zou er zijn vingers bij hebben afgelikt.
Lees ook: 11 Dingen waar een pasbevallen moeder wél wat aan heeft.
“Mario!” gilde ik in paniek, terwijl ik boel down under tevergeefs probeerde dicht te knijpen en het bloed inmiddels twee verdiepingen naar beneden sijpelde. Mijn man kwam aangerend en stond een paar seconden als versteend bij het aangezicht van het gruwelijke tafereel dat zich voor zijn ogen voltrok en schoot toen in de reddingsmodus. Met één beweging zwiepte hij me in zijn armen en drukte me in de badkamer op het toilet, alwaar ik minstens drie koffiemokken bloed de pot in liet kletteren, terwijl hij ondertussen met een emmer sop de trap van zijn Halloweenkostuum probeerde te verlossen. Was hij na de bevalling niet getraumatiseerd, dan kan hij nu alsnog naar de psychiater voor een rondje EMDR. Want hier zou zelfs de meest koelbloedige man PTSS van krijgen.
Na een aanhoudend bloedbad van drie dagen ben ik, met drie kraamverbanden tussen mijn benen, maar naar de huisarts geschuifeld, omdat ik me toch begon af te vragen of het wel normaal is om driekwart van het bloed in je lichaam te verliezen als je gewoon ordinair ongesteld bent en dus niet lijdt aan interne bloedingen ten gevolge van meerdere schotwonden (en onder grote dwang van Mario, die het op zich geen fijn vooruitzicht vond om thuis te komen van zijn werk en zijn vrouw in een plas bloed onder de keukentafel aan te treffen). De dokter sloeg gelijk alarm en begon met het voorschrijven van hormoontabletten, die mijn duidelijk in een existentiële crisis verkerende baarmoeder moesten gaan ‘resetten’, want dat de eerste menstruatie na een bevalling heftig is, dat kan, maar het is blijkbaar toch echt niet de bedoeling dat er permanent iemand achter je aan moet lopen om het bloedspoor op te dweilen.
Zo langzamerhand begin ik me echt af te vragen waarom Moeder Natuur het allemaal zo onhandig bedacht heeft. Ik bedoel, zo’n zwangerschap is in principe al niet de meest handige of comfortabele manier om je voort te planten, om over de bevalling nog maar helemaal te zwijgen. Maar oke, als vrouw heb je dat er allemaal met liefde voor over en doorsta je al die ellende kranig en zonder zeuren. Maar, kan het daarna dan niet gewoon eens afgelopen zijn met dat gekloot? Is het niet genoeg dat we ons lichaam (en onze geest ook trouwens) compleet naar de gallemiezen helpen om onze partners van nageslacht te voorzien? Moeten we dan, als we van binnen al helemaal opengereten, kapot gescheurd en weer aan elkaar geniet zijn, ook nog eens bijna dood bloeden als onze baarmoeder vindt dat er wel weer een broodje de oven in kan? “Tja, het is grote schoonmaak daarbinnen,” legde de huisarts uit, “je lijf is het bedje weer aan het opmaken voor de volgende gast”. Maar echt, ain’t nobody gonna be sleepin’ in there anymore, dus wat mij betreft kan het wel klaar zijn met de gastvrijheid daar.
Inmiddels heb ik een HB van 5.1, wat inhoudt dat ik elk moment van mijn stokje kan gaan. Mario heeft bij het ziekenhuis de zakken bloed alvast besteld. Mijn babydochter is momenteel niet meer de enige in huis die in de luiers zit, wat jammer is, want ik was net zo blij dat ik bij mijn twee oudsten van het verschonen af ben, maar nu zit ik dus zelf aan de Pampers. Elf weken geleden is het al, dat ik met mijn onderkantje in de stijgbeugels lag, maar de kans bestaat dat ik binnenkort in de herhaling mag. Als het bloeden namelijk niet snel stopt, heeft mijn huisarts al gedreigd met echo’s en de eendenbek. En dan krijg ik er dit keer niet eens een kind voor terug. Zwangere vrouwen, weest dus gewaarschuwd: denk na het baren niet dat je de eindstreep hebt gehaald. The worst might be yet to come. En believe me, there will be blood…
Lees ook: Hoe Vala per ongeluk zonder pijnbestrijding beviel (en het ook nog overleefde!).