Onlangs ging ik met de trein. Het was zaterdag en de trein was vol, heel vol. Net toen ik me met de nieuwste LINDA. tegen het raam aan had genesteld, kwam er aan de andere kant van het gangpad een moeder zitten met vier kinderen. Vier! En die moeder ging dus helemaal alleen, met haar roedel kinderen, naar de andere kant van het land. Ik kon niet anders dan diep respect hebben. Bij de gedachte alleen krijg ik namelijk al hyperventilatieneigingen.
Beste moeder met de vier kinderen in de trein,
Ik zag je de coupé binnen komen vallen met je kroost en mijn eerste gedachte was: mijn god, dat je überhaupt nog overeind staat. Víer kinderen, dat is echt heel veel. En ze waren allemaal van jou, dat kon ik zien, want ze leken sprekend op je. Je had blijkbaar ook geen tijd te verliezen, want ze scheelden bijna niks in leeftijd, aan hun lengtes en manier van praten en doen te zien. Dat je, in je eentje, met al die kinderen de trein in durft vind ik echt een prestatie van wereldformaat. Petje af voor jou.
Ik zou dat nooit durven en ik heb zelfs nog een kind minder dan jij. Laatst ging ik voor het eerst met de bus met mijn 2-jarige dochter en daar moest ik al een week van bijkomen, dus met vier kinderen in de trein, dat wordt waarschijnlijk mijn dood. Ze wilde namelijk absoluut niet blijven zitten en dat is best lastig in een overvolle bus. Daarnaast stelde ze ook nog allerlei impertinente vragen aan iedereen die ook maar een beetje oogcontact met haar maakte, dus dat leverde behoorlijk wat gênante situaties op. Ik moet er niet aan denken dat ik ook mijn andere twee nog in het gareel had moeten houden, dan waren we er waarschijnlijk midden halverwege de rit uit gegooid door een boze buschauffeur. Of hadden we klappen gehad van een geïrriteerde bejaarde, die zich ergerde aan de jeugd van tegenwoordig. Terecht overigens, laat ik dat maar gewoon toegeven.
Bij het zien van wat jij klaarspeelde in de trein, sprong het klamme angstzweet gewoon al in mijn handen, maar jij was er zeer koelbloedig onder. Vond het geloof ik zelfs wel leuk, zo’n treinreisje met al die kinderen in je kielzog. De jongste op je schoot en de andere drie netjes op de stoelen, wees je buiten koeien aan en windmolens. Speelde je ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ en liet je ze af en toe een grappig filmpje kijken op je i-Phone. Waar ze dan ook helemaal niet om gingen vechten en die dus aan het eind van de reis daadwerkelijk nog heel was. De schellen vielen van mijn ogen.
Kun je mij dat nou ook niet leren, hoe je reist met een hele sloot kinderen zonder dat er uiteindelijk iemand aan de kalmeringsmiddelen moet? Mij is het nog nooit gelukt. Zelfs als we met de auto gaan, rolt er uiteindelijk iemand uit de achterbak met blauwe plekken, of kan ik een donderende reprimande houden bij het pompstation. Het openbaar vervoer, daar waag ik me dus niet eens aan, want dat is vragen om problemen. Maar jij draait er duidelijk je ijzeren hand gewoonweg niet voor om.
In het noorden des lands stapte je alleszins relaxed de trein uit, de kinderen als een sliert kuikentjes achter je aan over het perron. Ik heb nog even overwogen naar je te salueren, omdat ik vond dat een dergelijke heldendaad toch minstens met gepast gebaar geëerd moest worden, maar je keek al niet meer om. Maar respect, beste treinmoeder, vanaf nu ben jij mijn held. Ik weet niet of ik er ooit aan durf te beginnen, het OV trotseren met mijn kroost, maar als het zover komt, dan denk ik weer aan jou. Als lichtend voorbeeld en generaal onder de moeders. Mama, I salute you.