Er is niks fijner dan de knuffels en kusjes van je kinderen. Die kleine armpjes om je nek, warme lijfjes tegen je aan. Maar soms is het weleens moeilijk dat je je lichaam als moeder nooit meer voor jezelf hebt.
Laatst zat ik op een zondagavond op de bank. Het hele weekend was ik met mijn kinderen bezig geweest. Had ik met ze gespeeld, verhaaltjes voorgelezen, gestoeid, geknuffeld. Was er eigenlijk geen enkel moment geweest dat er géén kind aan me hing, of op me zat. En toen zat ik eindelijk even, alleen, met mezelf en niemand anders, op de bank. Welgeteld precies twee minuten, waarna mijn peuterdochter weinig subtiel haar beentjes om mijn middel vouwde, haar dikke luierkont op mijn schoot parkeerde en lustig met haar vingertjes in mijn neus en ogen begon te prikken. En als ik over ook maar een klein beetje minder zelfbeheersing en impulscontrole had beschikt had ik haar met één welgemikte armslag van mijn schoot gemept. Want godverdomme mensen, kunnen jullie nou eens met je poten van me afblijven?!
Bezoedeld
Nogmaals: ik heb mijn kind dus niet daadwerkelijk van mijn schoot af geslagen, dus dat belletje naar de Kinderbescherming kun je je besparen. Maar, ik kan niet anders dan toegeven, de behoefte was er wel. Ik was er namelijk echt even hélemaal klaar mee, dat gepruts aan mijn lijf de hele tijd. Sinds ik moeder ben voelt het heel vaak alsof mijn lichaam niet meer van mij is. Alsof het bezit is geworden van mijn kinderen. En, hoe lullig het misschien ook klinkt, ik voel me soms door hen bezoedeld. Ze zitten er namelijk constant, de hele dag, maar aan. Zonder daarvoor toestemming te vragen ook nog. Ik zou er bijna #metoo van gaan zeggen, zo ongewenst bepoteld voel ik me soms. Want ja, al die kusjes en die knuffels zijn heus fijn en ontzettend lief. Maar soms, na een dag van aan één stuk door aangeraakt te zijn, voelt het bijna alsof mijn huid in brand staat. En wil ik aan dat lijf echt geen moment meer polonaise.
Papa heeft het nakijken
Uit onderzoek blijkt dat meer moeders hier last van hebben. Dat het zelfs vaak bijdraagt aan de verslechtering van het seksleven van jonge ouders. Moeders worden namelijk in hun behoefte aan aanrakingen ruimschoots (en niet zelden dus eigenlijk een beetje teveel) voorzien door hun kinderen. En na een dag van kleine handjes op en aan je lijf, zit je echt niet te wachten op nog meer gefriemel, dus heeft papa vaak het nakijken. Niet helemaal eerlijk misschien, maar wel begrijpelijk. Er is nou eenmaal gewoon zoiets als teveel van het goede. Overdaad schaadt tenslotte en menig moeder heeft op een gegeven moment het gevoel dat als er ook nog maar één vinger richting haar lijf gaat, de blaren spontaan als paddenstoelen uit haar huid schieten. En laten we wel wezen, het is toch weinig romantisch om tijdens een potje seks opeens gillend onder een koude douche te springen om jezelf af te blussen. Niet echt geil.
Aan mama vastgeplakt
Maar ja, wat doe je daar nou aan? Je kunt je kinderen moeilijk verbieden je aan te raken. Dat is niet alleen best onaardig, het is ook nog eens pedagogisch weinig verantwoord, want het is nou eenmaal heel normaal dat kinderen graag aan hun moeder zitten. De meeste kleine kinderen zitten de eerste jaren van hun leven het liefst aan mama vastgeplakt en lichamelijk contact is belangrijk voor de band met je kind. En natuurlijk, meestentijds is het ook heel fijn. Want er ís niks heerlijker dan een slapende baby op je borst, of een kroelende peuter in je nek. En voor je het weet zijn ze groot en willen ze nog niet dood bij je in de buurt gevonden worden, laat staan dat ze vrijwillig op je schoot kruipen. Dus je kunt er maar beter van genieten zolang het nog kan. Maar soms, oh man, soms is zo’n kind net een wollen trui; je krijgt er spontaan eczeem en jeuk van.
Papa is er ook nog
Daarom zeg ik nu af en toe tegen mijn kinderen dat ik soms, af en toe een uurtje, off-limits ben. Dat ze best wel naast me mogen zitten, maar gewoon eventjes niet óp me en niet áán me. En dat ik bovendien niet de enige volwassene in huis ben met een schoot om op te zitten, haren om aan te trekken en of een rug om op te klimmen. Dat lijkt zijn vruchten af te werpen, want inmiddels hebben ze door dat Mario ook best knuffelbaar is, dat ze met hem bovendien veel hardhandiger kunnen omgaan dan met mij en dat zijn schouders maar liefst twéé grote kinderen tegelijk kunnen dragen, in tegenstelling tot de broze schoudertjes van mama die al bezwijken onder het gewicht van alleen de peuter. Ik heb mijn lichaam dus weer terug, het enige probleem is dat ik daar nu bijster weinig aan heb, want mijn schoot heeft voor mijn kinderen nu opeens afgedaan en mijn echtgenoot heeft de laatste tijd in bed opeens wel heel vaak ‘hoofdpijn’. Misschien neem ik maar een hond. Dan kan ik daarmee knuffelen.