De verzorging van kinderen is in Nederland nog voornamelijk een zaak van de vrouw. Opvoeden is mama’s domein en papa staat erbij en kijkt ernaar. Maar het zijn toch ook zíjn kinderen?
Mijn ex-man en ik hebben co-ouderschap. Dat betekent dat onze kinderen de ene week bij mij en de andere week bij hem zijn. Wij zijn daarmee dus gelijkwaardige verzorgers. Dat vinden wij niet meer dan normaal, want we waren er tenslotte beiden bij toen ze gemaakt werden, dus draaien we er ook allebei voor op. Dat is echter niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, merkte ik toen mijn ex-man laatst een paar dagen weg moest voor zijn werk. Dat was in ‘zijn week’, dus in principe zouden de kinderen bij hem zijn. Vanzelfsprekend dus dat de kinderen gedurende zijn afwezigheid bij mij zouden bivakkeren en dáár was iedereen het inderdaad over eens. Maar binnenkort heb ik zelf iets waar ik naartoe moet als het ‘mijn week’ is en dat hij het dan van míj overneemt, is blijkbaar een soort wonder.
“Oh, wat lief dat hij dan oppast!” riep iemand toen ik haar vertelde van mijn afspraak en ik kon mijn kaak van mijn enkels rapen. Hoezo ‘oppast’? Sinds wanneer heet het ‘oppassen’ als een vader voor zijn kinderen zorgt? En waarom is het dan geen ‘oppassen’ als ik het vier dagen van hém overneem? Waarom is het dan opeens gewoon moederschap? In ons geval is zo’n opmerking dan misschien nog net iets begrijpelijker dan in een gewoon gezin, omdat wij, door de scheiding, nou eenmaal een soort harde verdeling hebben in de zorg, maar ook moeders die samenwonen met de vader van hun kinderen zouden volgens de maatschappelijke norm in hun handjes mogen knijpen als papa een keer een middagje zorgen voor zijn rekening neemt. Mama moedert en papa vadert? Hoe kom je erbij, papa past alleen maar op.
Onlangs ging mijn ex-man een dagje met de kinderen iets leuks doen. Naar het aquarium en daarna pannenkoeken bakken. Dat soort dingen doet-ie af en toe, omdat hij hun vader is. En met je vader doe je soms weleens leuke dingen. Net zoals met je moeder. Maar hij kan rekenen op menig lofzang als hij zich in het openbaar met zijn kroost vertoont, zelfs als hij alleen maar voor de zaterdagse boodschappen bij de Lidl staat. Dan is hij een ‘geweldige vader’, dat hij dat zomaar doet. Wát precies? Ik weet het eigenlijk ook niet, maar het is blijkbaar een topprestatie. Dat ík me op zaterdagochtend met twee kinderen door een overvolle Albert Heijn worstel, is niet meer dan logisch en trouwens, kan ik ze niet een beetje beter in het gareel houden? Terwijl de kinderen bij papa nog drie rijen met conserven kunnen omtrekken en hij dan nog steeds applaus krijgt. Want papa past tenslotte op en zoveel nobelheid moet beloond worden.
Is het niet eens tijd om de zorgpapa zijn superheldencape af te nemen? En dan gelijk ook maar zijn ‘papadag’, zodat hij gewoon alle dagen van de week gelegitimeerd vadertje kan spelen? Omdat hij dat gewoon ís, fulltime papa, of nee, fulltime ouder, wat simpelweg het resultaat is van een kind krijgen. Oppassen, dat doet oma, of een professionele oppas, in de sporadische gevallen dat wij zelf even niet aanwezig kunnen zijn. Maar zórgen, dat doen we allebei, omdat we beiden ouder zijn. Wat niet een soort bijbaan is, maar gewoon een gezamenlijke plicht.