Waarom ik af en toe zo graag een ‘normaal’ gezin wil

Ieder huisje heeft z’n kruisje. In geen enkel gezin gaat altijd alles goed. Maar meestal gaat het gewoon wel z’n gangetje. Bij ons gaat het vrijwel nooit z’n gangetje. En daar word ik weleens moe van.

Het was een grijze maandagochtend toen wij laatst weer over de drempel van het ziekenhuis stapten. Ik hoefde niet op de borden in de hal te kijken om te weten waar we heen moesten. Zo langzamerhand ken ik elke afdeling, elke trap, elke hoek van dat ziekenhuis als mijn broekzak. We zijn er kind aan huis. Weer voerden we een gesprek met een arts. Weer werd één van mijn kinderen beklopt en geknepen. En toen we een paar uur later thuis kwamen, met de afspraak voor het volgende onderzoek al in onze agenda, gaf ik mijn oudste dochter snel haar medicijnen en probeerden we een woede-aanval van mijn autistische zoon in de kiem te smoren. Een heel gewone dag voor ons. Doodgewoon, maar niet normaal. En soms, als de kinderen in bed liggen en het stof van weer een dag zorgintensief ouderen is opgetrokken, denk ik: had ik maar een normaal gezin.’

Stinkend jaloers

In ieder gezin spelen dingen, nergens is het allemaal rozengeur en maneschijn. Maar meestal zijn de problemen relatief makkelijk op te lossen, van tijdelijke aard, of gewoon niet zo’n heel erg groot probleem. Gelukkig maar. Die gezinnen zijn wat mij betreft de normale gezinnen. Het normale gezin is het gezin waarin alle kinderen, op de reguliere verkoudheden en ettelijke vlekjesziektes na, gewoon gezond zijn. Het gezin dat geen pictogrammenborden en leerlingenvervoer nodig heeft. Het gezin dat niet elke maand bij de kinderarts, de kinderpsychiater, de neuroloog, de MDL-arts, de fysiotherapeut en de orthopedagoog zit. De Familie Doorsnee dus. Die familie, daar ben ik soms stinkend jaloers op.

Houdt het dan nooit op?

De meeste van de gezinnen die ik ken, zijn de Familie Doorsnee. Ze hebben weleens issues; een kind dat een tijdje niet zo lekker gaat op school, een familievete, of een relatiecrisis. Aan die problematiek doe ik niks af, want dat soort dingen zijn heel vervelend. Ze kosten energie (die je niet hebt als je een gezin hebt), tijd (die je óók niet heb als je een gezin hebt) en je wordt er verdrietig van. Maar meestal gaat het over. Soms duurt het even, maar uiteindelijk is het voorbij. Dan is die horde genomen. Dat is hoe het hoort te gaan, dat is normaal. Dat is wat ik ook wil. Altijd als mijn gezin een horde neemt, is er gelijk daarna een nieuwe waar we tegenaan botsen. In mijn gezin houdt het, om maar even met Carice van Houten te spreken, helemaal nooit op. En dat is dus niet normaal.

Vermoeiend, verdrietig, pijnlijk

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’ is een mooie uitspraak, maar een holle frase voor hen die een zwaarder dan gemiddeld kruis te dragen hebben. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik zielig ben. Dat ben ik niet. Ik ben gek op mijn gezin en voel mij er gezegend mee, hoe gemankeerd we ook mogen zijn. Maar een autistische zoon, twee zieke dochters en zelf ook ziek zijn, dat is hard werken. Constant in de zorgen, twijfels en onzekerheden zitten is vermoeiend, verdrietig en soms pijnlijk. Dus zou ik regelmatig willen dat het anders was. Dat ik een ander gezin had. Niet met andere mensen, maar met dezelfde mensen in een andere situatie. Met af en toe een tegenslag, een probleem, een off-day (of voor mijn part een off-maand, een off-half jaar zelfs), waarna alles weer z’n gangetje gaat. Dat zou ik zo graag eens willen zeggen als iemand vraagt hoe het met ons gaat: “Gewoon, z’n gangetje.” Want dat zeggen wij dus nooit.

Ik weet het: het kan altijd erger. Er zijn gezinnen die het nog veel moeilijker hebben dan wij. Ik mag in mijn handjes knijpen met mijn weliswaar enigszins rammelende, maar toch nog steeds redelijk functionerende familie. Dat doe ik ook. Desondanks verlang ik soms naar het leven van de Familie Doorsnee. Is het soms even moeilijk om de zegeningen die ik heb (en ik weet dat ik ze heb) te tellen. Ieder gezin is anders, ieder gezin heeft z’n eigen sores. En wat is normaal? Dat weet ik ook niet. Maar wat ik wel weet is dat ik het soms heel erg graag zou willen zijn. Al was het maar een dagje.