nuchterheid en sarcasme in de hysterie die het leven van tegenwoordig vaak is
Vandaag, 6 oktober 2020, is het de zogenaamde ‘nationale dag van bezinning’ ivm het coronavirus. In het leven geroepen door het kabinet, om ‘stil te staan bij het verdriet’. Laten we dat inderdaad doen. Want wat de overheid ons heeft aangedaan is om te huilen.
Wie kanttekeningen plaats bij het coronabeleid wordt om z’n oren geslagen met het argument: ‘Ja maar, de zorg’. Maar waarom doen we alsof het zorgprobleem een coronaprobleem is?
Het kabinet verplicht de nieuwe, verscherpte coronamaatregelen niet. Dat hoeft ook niet, want de verdeel en heers tactiek zorgt daar vanzelf wel voor.
Als je niet weet waar je over praat, moet je je mond houden over de coronacrisis. Maar waarom moet je ook je mond houden als je er niet uitziet alsof je er verstand van hebt, of niet het ‘juiste’ beroep hebt?
Deze week dook Ira Helsloot plotseling weer op in het publieke debat over de coronacrisis. Hij verkondigde wat hij al vanaf het begin van de crisis roept: ophouden met het coronabeleid zoals dat nu wordt gevoerd. Gaat er dan nu eindelijk iemand luisteren?
Iedereen wist van tevoren dat het optreden van Famke Louise bij Jinek een ramp zou worden. Dat heeft dus niets meer met journalistiek te maken. Dat is gewoon wraak-tv.
Regels maken het leven duidelijk en overzichtelijk. Maar regels zonder reden zijn loze regels. Voor de coronaregels ontbreekt inmiddels een goede reden. Of, als die er wel is, kan iemand mij die dan even geven?
Na ruim een half jaar coronacrisis, is er nog steeds geen zicht op de toekomst. Is de routekaart op het corona dashboard stuk? Waarom gaan we nergens heen?
Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste kinderen ter wereld. Dat blijkt uit onderzoek van Unicef. Maar voor hoe lang nog? Hetzelfde onderzoek laat namelijk ook zien dat de coronacrisis een nadelige uitwerking heeft op hun welzijn.
Apotheek Hahnemann uit Heiloo geneest autisme met homeopathie. Tenslotte is het met een lekker kruidenpilletje zo opgelost.
Op dag twee van het nieuwe schooljaar kon ik met mijn verkouden zoon naar de corona-unit. Ik voorzie een lange winter. Moeten we nu voor iedere snotneus naar de teststraat?
Intimidatie en bedreiging zijn strafbaar. Toch hebben vrouwen die op straat worden nageroepen geen poot om op te staan. Waarom komen mannen hier al sinds jaar en dag mee weg?
Een moeder laat haar kind nooit in de steek, toch? Ik wel. Ik ging met mijn huilende baby naar het ziekenhuis en liet haar daar alleen achter.
Het kabinet heeft laten weten dat het personeel kan fluiten naar een hoger loon. Daar is ‘geen geld voor’. Maar natuurlijk is er wel geld. Het wordt alleen ergens anders aan uitgegeven.
Als je middenin de tropenjaren zit, lijkt het eeuwen te duren. Maar dan is het opeens voorbij, zijn je kinderen groot. En vraag je je af waar de tijd gebleven is.
Het jaar is nog maar nauwelijks voorbij, of we hebben er al voor zeker vijf jaar rampen op zitten. Ik heb het een tijdje aangekeken, maar ben er nu klaar mee. Op mij hoef je
In verschillende landen is gedurende de lockdown een daling van het aantal vroeggeboortes geconstateerd. Meer rust en schonere lucht zouden de oorzaak zijn. Wat tot maar één conclusie kan leiden: het roer moet om.
Het onderwijs heeft het al jaren zwaar te verduren. De coronacrisis maakte het allemaal nog extra lastig. Leerkrachten en leerlingen lopen op hun tandvlees. Maar nu is niet het moment om achterover te leunen. Juist niet.
Er is online veel te vinden waarvan je niet wilt dat je kind het ziet. Je zou denken dat ze dat op school en opvang ook weten. Maar dat valt tegen.
In de strijd tegen het coronavirus moeten we in quarantaine, mondkapjes op, alles desinfecteren, thuiswerken, verkouden kinderen thuishouden; de lijst met ingrijpende maatregelen is enorm. Maar hoe zit het eigenlijk met de simpelste remedie: gezond
We willen graag denken dat we in een inclusieve samenleving leven. Een maatschappij waarin er ruimte is voor iedereen. Als ouder van een zorgintensief kind leer je snel dat dat niet het geval is.