nuchterheid en sarcasme in de hysterie die het leven van tegenwoordig vaak is
Als moeder van twee chronisch zieke kinderen kijk ik met verbazing naar hoe we tegenwoordig omgaan met gezonde kinderen. Want als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, is het wel dat je alleen naar ziektes zoekt, als een kind daadwerkelijk iets mankeert.
December en de feestdagen zijn een tijd van reflectie en perspectief. Van vooruit kijken en toekomstmuziek. Maar dit jaar niet. Want wat voor toekomst hebben we, als er geen vooruitzicht is?
Sinds de coronacrisis zijn we steeds ongezonder geworden. We eten slechter, bewegen minder, komen minder buiten. Allemaal het resultaat van de maatregelen. Maar die waren toch juist bedoeld om ons gezond te houden?
Wat is een mensenleven waard? Dat kun je niet in geld uitdrukken, vinden veel mensen. Maar dat kun je wel. Sterker nog, dat moet je zelfs. Ook als er daardoor mensen dood gaan.
Mensen die geen coronavaccin nemen, zijn mogelijk langer gebonden aan de maatregelen, aldus minister de Jonge. Ik ben fervent pro-prikken, maar niet als het zo moet.
Aanraking en affectie zijn primaire levensbehoeften voor een mens. Toch leren we onze kinderen nu dat knuffelen verkeerd is. Wat zijn daarvan de gevolgen op langere termijn?
Kritisch zijn over wat de overheid doet, maakt je automatisch een complotdenker. Tenslotte hebben al die mensen die de tegenstanders van het coronabeleid een stelletje gekkies vinden zelf nooit kritiek gehad op de overheid. Toch?
De campagne #ditismijnzorg, moet het draagvlak voor de coronamaatregelen te creëren. En inderdaad, corona is onze gezamenlijke zorg. Maar voor veel mensen niet op de manier die de overheid bedoelt.
‘Dat zal nooit gebeuren in Nederland’, ‘Zo ver komt het hier niet’; zeggen veel mensen om zorgen over ons verlies van vrijheid en rechten door het coronabeleid te sussen. Maar heeft de ervaring niet geleerd dat zulke dingen sneller gaan dan je denkt?
Vandaag ging mijn zoon met een mondkap op naar school. Omdat de chauffeur van het leerlingenvervoer ‘alle risico’s wil vermijden’. Maar hoe zit het met de risico’s voor mijn kwetsbare kind?
Al maanden worden we om de oren geslagen met cijfers. Besmettingen, ziekenhuisopnames, doden, het liegt er allemaal niet om. Of juist wel?
Wie geen vertrouwen heeft in de overheid wordt al gauw weggezet als ‘complotdenker’. Tenslotte heeft die overheid het beste met ons voor. Maar is dat echt zo?
Leerkrachten zijn bang om besmet te raken met het coronavirus. Vakbond Leraren In Actie hekelt de houding van werkende ouders om school als ‘opvang’ te gebruiken. Maar de leerplicht is toch niet bedacht door ouders?
Door de coronacrisis ligt de pers onder vuur. Maar is dat de schuld van al die ‘boze burgers’, of hebben zij misschien gewoon een punt en moet de media de hand in eigen boezem steken?
De nieuwe ‘gedeeltelijke lockdown’ is onze schuld, aldus premier Rutte. Koren op de molen van de ‘coronadeugers’. Want, hoe moeilijk is het om ‘even solidair’ te zijn? Maar solidariteit is geen eenrichtingsverkeer.
‘Als we nu even volhouden is het gauw voorbij’ en ‘hoe moeilijk is het om je gewoon even aan de regels te houden?’. Dat is wat veel mensen roepen als het gaat om het coronabeleid. Maar het gaat niet om nu, het gaat om straks.
Vandaag, 6 oktober 2020, is het de zogenaamde ‘nationale dag van bezinning’ ivm het coronavirus. In het leven geroepen door het kabinet, om ‘stil te staan bij het verdriet’. Laten we dat inderdaad doen. Want wat de overheid ons heeft aangedaan is om te huilen.
Wie kanttekeningen plaats bij het coronabeleid wordt om z’n oren geslagen met het argument: ‘Ja maar, de zorg’. Maar waarom doen we alsof het zorgprobleem een coronaprobleem is?
Het kabinet verplicht de nieuwe, verscherpte coronamaatregelen niet. Dat hoeft ook niet, want de verdeel en heers tactiek zorgt daar vanzelf wel voor.
Als je niet weet waar je over praat, moet je je mond houden over de coronacrisis. Maar waarom moet je ook je mond houden als je er niet uitziet alsof je er verstand van hebt, of niet het ‘juiste’ beroep hebt?
Deze week dook Ira Helsloot plotseling weer op in het publieke debat over de coronacrisis. Hij verkondigde wat hij al vanaf het begin van de crisis roept: ophouden met het coronabeleid zoals dat nu wordt gevoerd. Gaat er dan nu eindelijk iemand luisteren?
Iedereen wist van tevoren dat het optreden van Famke Louise bij Jinek een ramp zou worden. Dat heeft dus niets meer met journalistiek te maken. Dat is gewoon wraak-tv.
Regels maken het leven duidelijk en overzichtelijk. Maar regels zonder reden zijn loze regels. Voor de coronaregels ontbreekt inmiddels een goede reden. Of, als die er wel is, kan iemand mij die dan even geven?
Na ruim een half jaar coronacrisis, is er nog steeds geen zicht op de toekomst. Is de routekaart op het corona dashboard stuk? Waarom gaan we nergens heen?
Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste kinderen ter wereld. Dat blijkt uit onderzoek van Unicef. Maar voor hoe lang nog? Hetzelfde onderzoek laat namelijk ook zien dat de coronacrisis een nadelige uitwerking heeft op hun welzijn.
Op dag twee van het nieuwe schooljaar kon ik met mijn verkouden zoon naar de corona-unit. Ik voorzie een lange winter. Moeten we nu voor iedere snotneus naar de teststraat?
Het jaar is nog maar nauwelijks voorbij, of we hebben er al voor zeker vijf jaar rampen op zitten. Ik heb het een tijdje aangekeken, maar ben er nu klaar mee. Op mij hoef je
In verschillende landen is gedurende de lockdown een daling van het aantal vroeggeboortes geconstateerd. Meer rust en schonere lucht zouden de oorzaak zijn. Wat tot maar één conclusie kan leiden: het roer moet om.
In de strijd tegen het coronavirus moeten we in quarantaine, mondkapjes op, alles desinfecteren, thuiswerken, verkouden kinderen thuishouden; de lijst met ingrijpende maatregelen is enorm. Maar hoe zit het eigenlijk met de simpelste remedie: gezond
Hoeveel je ook van elkaar houdt, na maandenlang iedere dag op elkaars lip zitten ben je elkaar weleens zat. Ik kijk reikhalzend uit naar de dag dat mijn man weer naar kantoor kan. Ik mag