nuchterheid en sarcasme in de hysterie die het leven van tegenwoordig vaak is
Als moeder van twee chronisch zieke kinderen kijk ik met verbazing naar hoe we tegenwoordig omgaan met gezonde kinderen. Want als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, is het wel dat je alleen naar ziektes zoekt, als een kind daadwerkelijk iets mankeert.
Aanraking en affectie zijn primaire levensbehoeften voor een mens. Toch leren we onze kinderen nu dat knuffelen verkeerd is. Wat zijn daarvan de gevolgen op langere termijn?
Vandaag ging mijn zoon met een mondkap op naar school. Omdat de chauffeur van het leerlingenvervoer ‘alle risico’s wil vermijden’. Maar hoe zit het met de risico’s voor mijn kwetsbare kind?
Regels maken het leven duidelijk en overzichtelijk. Maar regels zonder reden zijn loze regels. Voor de coronaregels ontbreekt inmiddels een goede reden. Of, als die er wel is, kan iemand mij die dan even geven?
Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste kinderen ter wereld. Dat blijkt uit onderzoek van Unicef. Maar voor hoe lang nog? Hetzelfde onderzoek laat namelijk ook zien dat de coronacrisis een nadelige uitwerking heeft op hun welzijn.
Op dag twee van het nieuwe schooljaar kon ik met mijn verkouden zoon naar de corona-unit. Ik voorzie een lange winter. Moeten we nu voor iedere snotneus naar de teststraat?
De scholen zijn weer opgestart, maar betekent dat dat de rest van het kinderleven ook weer op gang kan komen? De meningen van ouders zijn verdeeld. En dat zorgt voor problemen.